Uhud’da, kâfirlerin gayesi yine tekti.
O da, bir fırsat bulup, Resulü öldürmekti.

Lakin bu, zordu gayet, zira Eshab-ı kiram,
Resulün etrafında, halka olmuÅŸlardı tam.

Ona gelen her türlü hücumlara, her saat,
Siper oluyorlardı, bedenleriyle bizzat.

Buna raÄŸmen müÅŸrikler, fırsat bulup bir ara,
Yaklaşmışlar idi ki, Resul-i kibriyaya.

Peygamber efendimiz, görür görmez bu hali,
Buyurdu ki: (Åžunlara hücum eyle ya Ali!)

O, kılıca sarılıp, derhal hücum ederek,
DüÅŸmanın üzerine, saldırdı kükreyerek.

Amr ibni Abdullah'ı, öldürdü vurup hemen.
DiÄŸerlerini ise, kaçırttı o bölgeden.

Bir aralık kılıcı, ikiye bölününce,
O Server, zülfikârı verdi ona hemence.

Yine hücum olmuÅŸtu, o ara müÅŸriklerden.
Buyurdu ki: (Ya Ali, bunları def et benden!)

Yine hazret-i Ali, çekerek Zülfikârı,
Dağıttı bir hamlede, hücum eden küffârı.

Bunu görüp Cebrail, geldi Resul katına.
Aliyyül Mürteza'yı, eyledi meth-ü sena.

Peygamber efendimiz, buyurdu ki cevaben:
(Ey Cibril, elbette ki ben ondanım, o benden.)

Cibril aleyhisselam, bu sözün üzerine,
(Ben de ikinizdenim) diye arz etti yine.

Bu sırada, bir nida duyuldu ki aÅŸikâr:
(YiÄŸitlerden Ali ve kılıçlardan Zülfikâr.)

Küffârın tek hedefi, Resulullahtı bizzat.
Lakin eshab-ı kiram, vermiyordu hiç fırsat.

Resulün etrafında, etten bir duvar gibi,
Kale oluÅŸturdular, otuz kadar sahabi.

Ona gelen oklara, o mümtaz sahabiler,
Kendi bedenlerini ettiler kalkan, siper.

BirçoÄŸu, ona gelen oklara karşı durup,
O Resulün önünde, ÅŸehid oldu vurulup.

Bir ara, müÅŸriklerin sancağını taşıyan,
Talha bin Ebi Talha, meydana çıktı o an.

Sonra da seslendi ki: (Kendisine güvenen,
Var ise, çarpışmaya, karşıma çıksın hemen!)

Kâfir, çok gururlu ve kibirliydi bir hayli.
Onun da karşısına, çıktı hazret-i Ali.

Kâfir, baÅŸtan ayaÄŸa bürünmüÅŸtü zırhlara.
Allah aslanı Ali, tekbir aldı o ara.

Öyle kılıç çaldı ki, sancak tutan kâfire,
Başı kopup, sancağı, düÅŸüverdi yerlere.

Resulullah ve eshab, tekbirler aldı o an.
Ä°nledi yer gök o gün, tekbir sedalarından.