Bir münafık vardı ki, (Ä°bni Mülcem) adında,
Öldürmek niyetiyle, dolaşırdı ardında.

Bir sabah namazına, mescide geldi hain.
Oturdu arkasında, tam hazret-i Ali’nin.

Zehirli kılıcını, saklamıştı beline.
KavuÅŸmak istiyordu, o sabah emeline.

Ä°mam olup, namaza durunca en nihayet.
Ä°bni Mülcem, ardında, fırsat kolluyordu hep.

Secdeden doÄŸrulup da, gitmeden ikinciye,
Savurdu kılıcını, o, hazret-i Ali’ye.

Darbenin tesiriyle, kaybederek kendini,
Kalkıp, taÅŸ bir direÄŸe sertçe vurdu elini.

Öyle ki, o vuruÅŸla, derler ki rivayette,
BeÅŸ parmağının dahi, izi çıktı direkte.

Ana-baba gününe dönmüÅŸtü birden cami.
Lakin yakaladılar, derhal Ä°bni Mülcem'i.

Ve sual ettiler ki: (Sen mi vurdun Emir’e?)
Hemen inkâr eyledi cinayeti ilk kere.

Ä°tiraf eyleyince daha sonra mecburen,
Emir'in huzuruna aldılar onu hemen.

Buyurdu: (Ey zavallı, bu iÅŸi niçin yaptın?
Ve benim evladımı, niçin yetim bıraktın?)

Bir cevap vermeyince, o, hazret-i Ali'ye,
Buyurdu: (Atın bunu, zindandan içeriye.)

Sonra da, evladını yanına çağırarak,
Vasiyetler eyledi onlara son olarak.

Emretti daha sonra, (Kapıyı örtün) diye.
O gün bırakmadılar, kimseyi içeriye.

Hasan ile Hüseyin, kapıda bekleÅŸirken,
Ses duydular bir ara, evlerinin içinden.

Diyordu: (Vefat etti Peygamber ey ahali!
Åžehid oldu Ebu Bekr, Ömer, Osman ve Ali.)

Girdiler içeriye, gördüler, hakikaten,
Allah aslanı Ali, göç etmiÅŸ bu âlemden.

Allah’ın Resulüne uyarak, o da yine,
Tam altmışüç yaşında, vasıl oldu Rabbine.

Her gazada bulundu yanında Peygamberin.
Bir tanesini bile, kaçırmadı harplerin.

Buğday benizli olup, uzun idi gerdanı.
Cihan, hiç görmemiÅŸti, böyle bir pehlivanı.

Ä°ri yapılı olup, geniÅŸti göÄŸsü hem de.
Mübarek sakalını, uzatırdı harplerde.

Öyle ki, savaÅŸlarda, o mübarek sakallar,
Yayılırdı her iki omuzlarına kadar.

Aliyyül Mürteza’nın, ömrünün son yılları,
Pamuk gibi, bembeyaz olmuştu sakalları.

Vilayet makamında, o, herkesten öndedir.
Her veli’ye, her zaman, feyiz hep ondan gelir.