Validesi Ümmül-Hayr hatunun, önceleri,
DoÄŸan çocukları hep, ölüyordu her biri.

Hazret-i Ebu Bekri verince Allah ona,
Beytullaha götürdü alarak kucağına.

Orada dua edip, dedi ki: (Ey Allah’ım!
Bağışla bunu bana, yaşasın bu evladım.)

Beyt-i ÅŸerif içinden, bir el çıktı o zaman.
Bebeğinin elini sıkıca tuttu o an.

Ve gaibten bir nida edildi ki: (Ey hatun!
Üzülme, sevin çünkü, yaÅŸayacak bu oÄŸlun.)

Bir gün de Resulullah, sevgili Eshabiyle,
Otururken, Ebu Bekr arz eyledi Resule.

Dedi: (Ya Resulallah, senin hakkın için ben,
Ömrümde hiçbir puta tapınmadım katiyen.)

Hazret-i Ömer dahi bulunurdu orada.
Åžöyle sual eyledi, Sıddık'a o arada:

(Niçin yemin edersin Resulün hakkı için?
Cahiliyet devrinde bunca ömür geçirdin.)

O ise, sözlerine ÅŸöylece etti devam:
Küçükken, puthaneye götürdü beni babam.

(Bunlar, senin ilahın, secde eyle!) dedi ve,
Beni orada koyup, kendisi gitti eve.

O putlardan birine yaklaşıp ben bu sefer,
Bağırdım: (Karnım çok aç, bana biraz yemek ver!)

Cevap alamayınca, (Su ver!) dedim bu defa.
Baktım, yine o puttan çıkmadı ses ve seda.

Bir taş alıp dedim ki: (Atarım bunu sana!
EÄŸer sen ilah isen, mani ol haydi bana.)

Yine ses çıkmayınca, taşı attım bu kere.
O put, yüzü üzeri devrildi hemen yere.

Az sonra babam gelip, gördü bu vaziyeti.
(Ne için böyle yaptın?) diyerek sitem etti.

Annem de öÄŸrenince, görmedi bunda beis.
Dedi: (Kendi haline bırakalım bunu biz.

Zira bunun hakkında, bana, Allah katından,
Bir hitap gelmiÅŸti ki, hiç çıkmaz hatırımdan.)

Ben, anneme sordum ki: (Nasıl hitap olundu?)
Dedi: Senin doğumun, vakta ki yakın oldu.

Gaibden, kulağıma ses geldi o esnada.
Diyordu ki (Ey hatun, müjdeler olsun sana.

Zira gayet mübarek bir çocuÄŸun doÄŸacak.
Adı hem, yerde Atik, gökte Sıddık olacak.

Hazret-i Muhammed’e iman eder hem de ilk.
O yüce Peygambere, olur hem yar ve refik.)

Hazret-i Ebu Bekir sözünü bitirince,
Gökten Cibril-i emin nazil oldu hemence.

Resule, tam üç defa dedi ki: (Ebu Bekir,
Bu anlattıklarını doÄŸru söylemektedir.)