Ne zaman ki Resule verildi hicret izni.
O gün ÅŸereflendirdi Sıddık’ın hanesini.

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bana da, hicret için,
Rabbimiz tarafından, verildi bugün izin.)

O, merakla sordu ki: (Ey Resul-i mücteba!
Ben de beraber miyim, sizin ile acaba?)

Resulullah, cevaben buyurdular ki: (Evet.)
Hazret-i Ebu Bekir, sevindi buna gayet.

Ve hatta bu sevinci oldu ki öyle içten,
AÄŸlayıp, gözlerinden yaÅŸlar aktı sevinçten.

O gece, yanlarına biraz azık aldılar.
Ve arka pencereden, gizlice ayrıldılar.

Belli olmasın diye, hem de ayak izleri,
Parmakları ucunda yürürlerdi ekseri.

Hazret-i Ebu Bekir, Resulün çevresinde,
Yürürdü bir korku ve telaÅŸ içerisinde.

Bir saÄŸa, bir de sola geçerek yürüyordu.
Bir ileri, bir geri, yer deÄŸiÅŸtiriyordu.

Resulullah sordu ki: (Niçin böyle edersin?
Bir pervane misali, etrafımda dönersin.)

Dedi: (Ya Resulallah, endiÅŸe ederim ben,
Ki, size zarar gelir, herhangi bir cihetten.

Onun için bir saÄŸdan, bir soldan yürüyorum.
Bir zarar gelecekse, bana gelsin diyorum.)

Buyurdu ki: (Üzülme, Rabbimiz bizimledir.
Onlar zarar yapmaya, olamazlar muktedir.)

Nihayet mağaraya vardılar selametle.
Ve lakin Resulullah yorulmuÅŸtu gayetle.

Ve hem de nalinleri koptuÄŸundan o daÄŸda,
Mübarek ayakları kanadı o arada.

Mağara kapısına vardılar en nihayet.
Sıddık arz eyledi ki: (Az bana müsaade et.

Gireyim sizden önce, akrep yılan olmasın.
HaÅŸeratın zararı, size hiç dokunmasın.)

Sonra girdi içeri, Resul izin verince.
Ä°çerde büyük küçük, delikler gördü nice.

GömleÄŸini yırtarak, tıkadı delikleri.
Lakin parça bitince, açıkta kaldı biri.

Ve çıplak ökçesini, koydu açık deliÄŸe.
Dedi: (Ya Resulallah, buyurun içeriye.)

Girdi Resul içeri, lakin çok yorgundular.
Ebu Bekrin dizinde bir miktar uyudular.

Sıddık’ın, ayağını koyduÄŸu o delikten,
Bir yılan, ayağını kuvvetle soktu birden.

Canı yandı ise de bu acıdan be gayet,
Uyanmasınlar diye, etmedi hiç hareket.

Lakin gözyaÅŸlarına, mani olamamıştı.
Resulün nur yüzüne, bir damla damlamıştı.