Hazret-i Sıddık ile Resulullah, o gece,
Karanlık maÄŸarada beklediler öylece.

Sabah, onu gömleksiz görür görmez o Server,
Buyurdu ki: (GömleÄŸin ne oldu ya Eba Bekr?)

Dedi: (Ya Resulallah, girdiÄŸimde, burada,
Yılanlar ve akrepler, geziyordu ortada.

Beni görüp kaçtılar, hepsi deliklerine.
GömleÄŸimi yırtarak, tıkadım her birine.)

Sıddık'ın ayağını ısırınca o yılan,
Gözünden yaÅŸ damladı onun ızdırabından.

O yaÅŸ, Resulullahın düÅŸünce nur yüzüne,
Uyanıp, sebebini sorunca kendisine,

Dedi: (Ya Resulallah, delikteki bir yılan,
Isırdı ayağımı, yaş geldi o acıdan.)

O Server buyurdu ki: (Geri çek ayağını!)
(Peki!) deyip çekince, gördüler o yılanı.

Koca bir yılan idi, çok heybetli ve iri.
Azarladı yılanı Allah’ın Peygamberi:

(Ey yılan, korkmaz mısın âlemlerin Rabbinden?
Hem de utanmaz mısın, Onun Peygamberinden?

Eziyet ediyorsun, sen bu arkadaşıma.
Izdırap veriyorsun, bu yar ve yoldaşıma.)

Yılan dile gelerek, dedi: (Ya Resulallah!
Sen, bütün varlıkların Peygamberisin vallah.

Seni seven, sadece deÄŸildir ki insanlar.
Aşıktır sana kuşlar, karıncalar, yılanlar.

Ben de aşık olmuÅŸum, yüzünüzü görmeye.
Ve yalnız, bu maksatla girmiştim bu deliğe.

Bu sıkıntılı yerde, gece gündüz demedim.
Senelerdir, sabırla yolunuzu bekledim.

Girdiniz güneÅŸ gibi, karanlık maÄŸaraya.
Sıddık mani olunca, kalmadı bende hayâ.

Yüzünü görmek için, bu suçu iÅŸledim ben.
Özrümü kabul edip, af buyur beni lütfen.)

Resul kabul buyurdu, yılanın bu özrünü.
Görebildi böylece, Resulün nur yüzünü.

O sırada müÅŸrikler, maÄŸara önüne dek,
GelmiÅŸlerdi onların izlerini sürerek.

Lakin gördüklerinde, o örümcek ağını,
Ve bir güvercinin de, hem yuva yaptığını.

Dediler: (EÄŸer onlar, girselerdi bu yere,
Ağ yırtılır, hem yuva bozulurdu bir kere.)

Onlar, kapı önünde konuÅŸurken bu minval,
Hazret-i Ebu Bekir endiÅŸe etti derhal.

Dedi: (Ya Resulallah, onlardan bir tanesi,
EÄŸilip bakmış olsa, burada görür bizi.)

O Server buyurdu ki: (Korkma ya Eba Bekir!
Korkma ki, Hak teâlâ bizimle beraberdir.)