Hatice validemiz, Resulle sözlü iken,
Åžöyle haber gönderdi kendisine gizliden:

(Etraftan diyorlar ki, sen bu zenginliÄŸinle,
Nasıl evleniyorsun, öyle fakir biriyle?

Bu dedikoduları, etmek için bertaraf,
Çeyiz diye, az bir ÅŸey gönder de, olmasın laf.

Ben, o gelen ÅŸeyleri, çoÄŸaltıp bendekiyle,
Herkese gösteririm, senden gelen mal diye.)

Peygamber efendimiz, alınca bu haberi,
Bu dedikodulardan, mahzun oldu kalbleri.

Zira göndermek için, hazret-i Hatice’ye,
Hiç de malik deÄŸildi, az bile bir akçeye.

Kimden ödünç alayım diye düÅŸünür iken,
Hazret-i Ebu Bekir aklına geldi birden.

Ve onun dükkanına yürüdü bir an önce.
Kapıda karşıladı, o, Resulü görünce.

Ve ÅŸöyle arz etti ki: (Bir ÅŸey mi üzdü sizi?
DüÅŸünceli görürüm zira hazretinizi.)

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bugün ben Hatice’ye,
Göndermem gerekiyor bir ÅŸeyler çeyiz diye.)

O dedi: (Bu iÅŸ kolay, niçin üzülüyorsun?
Benim ne malım varsa, yoluna feda olsun.

Az önce haber aldım, bir kervanım gelecek,
Åžam’a göndermiÅŸ idim, ÅŸimdi ÅŸehre girecek.

Tam yetmiÅŸ deve olup, yüklüdür çok mal ile.
O kervan sizin olsun, hem bütün mallariyle.

Kervanı, Hatice’ye gönder çeyiz olarak.
Yeter ki kalbinize, toz konmasın en ufak.)

O esnada, kervan da göründü uzaklardan.
Dedi: (Bakın göründü, geliyor iÅŸte kervan.)

Durdurdu daha sonra, o gelen kervanını.
Ve ipek kumaşlarla, donattı her yanını.

Hem görmeleri için, bunu cümle halkın da,
Dolaştırdı kervanı, Mekke sokaklarında.

Mekke halkı görünce, yetmiÅŸ yüklü deveyi,
Dediler: (Hiç görmedik, böyle çok hediyeyi.)

Nihayet geldi kervan Hatice’nin evine.
Onu kıskananların, ateÅŸ düÅŸtü kalbine.

Böylece, sayesinde hazret-i Ebu Bekrin,
Rahatladı kalbleri, hazret-i Peygamberin.

Hazret-i Ömer dahi, ediyor ki rivayet:
Hazret-i Ebu Bekri, bir gün ettim ziyaret.

Tutmuş ovalıyordu, bir eliyle dilini,
Sual ettim kendinden bu iÅŸin hikmetini.

Dilini göstererek, dedi ki: (Ey kardeÅŸim!
Beni, çok zararlara uÄŸrattı iÅŸbu dilim.)

Hazret-i Ebu Bekir, bilhassa bundan sebep,
Bir taş bulundururdu dilinin altında hep.