Peygamber efendimiz, bir hadisinde yine,
Åžöyle buyurmuÅŸlardır, Sahabe-i güzine:

(KardeÅŸim Ebu Bekrin imaniyle, eÄŸer ki,
Tartılmış olsa idi, diÄŸer müminlerinki,

Elbet ağır gelirdi, imanı Ebu Bekrin,
Ä°manı toplamından, bilcümle müminlerin.)

Ve yine Resulullah buyurdu ki: (Rüyamda,
Gördüm ki, tartılıyor imanlar bir Mizanda.

Sıddık'ın imanını, kefelerden birine,
Koyup, öbürlerini koydular diÄŸerine.

Ağır geldi imanı kardeşim Ebu Bekrin,
Ä°manı toplamından, bilcümle ümmetimin.)

Hazret-i Ebu Bekir, henüz iman etmeden,
Sevgili Peygamberle arkadaÅŸtı önceden.

Kendisi anlatır ki: Cahiliyet devrinde,
Oturmuş duruyordum, bir ağacın dibinde.

Nagah bir aÄŸaç dalı, eÄŸildi benden yana.
Fasih bir lisan ile, konuÅŸtu birden bana.

Dedi: (Ya Eba Bekir, yakın bir gelecekte,
Muhammed isminde bir, Resul çıkar Mekke'de.

Peygamberler içinde, Odur en ÅŸereflisi.
Gelmedi bu dünyaya, Onun gibi birisi.

Ä°lk önce sen girersin, o Resulün dinine.
Ve çok yakın arkadaÅŸ olursun kendisine.)

Ben ÅŸöyle düÅŸündüm ki, bu sesi müteakip:
Bu aÄŸaç, insan gibi konuÅŸuyor, ne garip.

Ben de ona dedim ki: (Gelecekse O eÄŸer,
TeÅŸrif eylediÄŸinde, yine bana haber ver.)

SözleÅŸtik bu ÅŸekilde o aÄŸaçla biz o gün,
Ben artık teÅŸrifini beklerdim o Resulün.

O konuÅŸmadan sonra, aylar geçti aradan.
Yine oturuyordum, aynı yerde bir zaman.

Baktım ki, yine o dal eğildi bana doğru.
Ve ÅŸöyle seslendi ki: (Ey Kuhafe'nin oÄŸlu!

Sana sözüm vardı ki, vereyim tekrar haber.
Hicaz'da zuhur etti o dediÄŸim Peygamber.

Acilen o Resulün huzuruna var hemen.
Önce sen iman eyle, kimse iman etmeden.)

Ertesi gün, ben onun giderken hanesine,
O da bana gelirmiş, rastladım kendisine.

Yolda karşılaşınca, o durdu, ben de durdum.
Buyurdu: (Ya Eba Bekr, ben sana geliyordum.

Bir haberim vardır ki, yenidir henüz daha.
Ä°timat ettiÄŸimden, sana derim ilk defa.

Ben size, Rabbimizden gelen bir Peygamberim.
Bana iman etmeni, senden talep ederim.)

O böyle söyleyince, hiç tereddüt etmeden,
Hemen iman eyledim, Ona can-ü gönülden.)