Bir gün Resul-i ekrem, mescid-i ÅŸerifinde,
Cibril'le konuÅŸurdu, bir mevzu üzerinde.

Eshab dahi, mescide girdiÄŸinde o günü,
Gördüler Cebrail'le, Allah’ın Resulünü.

O Resulün yanında Cebrail’i görünce,
Giren, oturuyordu sessiz ve edeplice.

Hazret-i Ali girdi, mescide daha sonra.
Selam verip oturdu, edeple bir kenara.

Sonra Hazret-i Osman girdi onu takiben,
Selam verip, edeple oturdu o da hemen.

Lakin Sıddık-ı ekber içeriye girince,
Cibril kalktı ayaÄŸa, derhal onu görünce.

Cibril'in kalktığını görünce Fahr-i âlem,
O dahi saadetle ayağa kalktı hemen.

Onu gören Eshab da, pek tabii olarak,
Hep ayağa kalktılar, o Resule uyarak.

Ve merak ettiler ki, cümle Eshab-ı kiram:
Niçin kalktı ayaÄŸa Resul aleyhisselam?

Sonra da, kendisinden bunu sual ettiler:
(O gün, niçin ayaÄŸa kalkmıştınız?) dediler.

Buyurdu ki: Ebu Bekr girince, baktım hemen,
Cibril kalktı ayaÄŸa, Ebu Bekre hürmeten.

Ben de kalkıp, sordum ki kendisine bu kere:
(Niçin tazim edersin, ey Cibril Ebu Bekre?)

Dedi: (Ya Resulallah, ona hürmet ederim.
Zira seneler önce, hocam olur o benim.

Sebebine gelince, vakta ki cenâb-ı Hak,
Adem Safiyyullahı topraktan eyledi halk.

Ve bütün meleklere hitab edip Rabbimiz:
Emretti ki: (Adem'e doÄŸru secde ediniz!)

O anda bir vesvese, kalbime geldi benim.
Dedim: Adem'e karşı, ben secde etmeyeyim.

DüÅŸündüm ki: Çünkü o, topraktan olundu halk.
Bunun için, ben ondan hayırlıyım muhakkak.

Bu fasit düÅŸünceye ben olunca giriftar,
Secde etmemek için, vermiÅŸtim kati karar.

Ama tam o esnada, süratle gökyüzünden,
Ebu Bekir’in ruhu yanıma geldi birden.

Dedi ki: (Ey Cebrail, eyleme muhalefet!
Bu, Allah’ın emridir, hemen sen de secde et!)

O böyle söyleyince, gitti o kibir, inat.
Ve Rabbimin emrine, eyledim tam itaat.

Bendeki kibir, benlik, Ä°blis’e geçti o an.
Ve secde eylemedi, Ä°blis bu gururundan.

Allah’ın bir emrine edince muhalefet,
Ona isabet etti, o ebedi felaket.

Ben ise, Ebu Bekrin o ikazıyla hemen,
Secde edip, kurtuldum ebedi felaketten.)