Bir gün Cibril-i emin, geldi Resul katına.
Ve oturdu mescidde, Peygamberin yanına.

Hazret-i Ebu Bekir, girdi sonra içeri.
O dahi selam verip, oturdu diz üzeri.

Üçü oturur iken, Resulullah bu kere,
Gözlerini kapayıp, daldı bir tefekküre.

Hazret-i Cibril ile, Ebu Bekir, o anda,
Manalı bakıştılar, bir an aralarında.

Ä°ÅŸaretler ettiler hatta birbirlerine.
Manalı ve sessizce, gülüÅŸtüler hem yine.

Fark etti Resulullah onların bu halini,
Hazret-i Cebrail'e sordu ÅŸu sualini:

(Ey kardeÅŸim Cebrail, Ebu Bekir'le sizin,
Sebebi neydi acep, böyle gülüÅŸmenizin?)

Sükut etti o önce, Resule edebinden.
Lakin ısrar edince, arz etti sonra hemen.

Dedi: (Ya Resulallah, bizim, Ebu Bekir'le,
Çok mühim bir vak'amız olmuÅŸ idi vaktiyle.

Zira ben, zorda kalıp, muhtaçken çok yardıma,
Ebu Bekir, bir anda gelmişti imdadıma.

YetiÅŸmiÅŸ olmasaydı bana o gün o eÄŸer,
Şu an olmayacaktı hayatta benden eser.)

Cibril'i dinleyince, Peygamber efendimiz,
Sordu ki: (Ey Cebrail, nedir o hadiseniz?)

(Arz edeyim) diyerek, Cibril Resulullaha,
O vak'ayı, ÅŸöylece baÅŸladı anlatmaya.

Dedi: Ya Resulallah, Rabbimiz ArÅŸ ve yeri,
Yaratmamış idi ki âlemde hiçbir ÅŸeyi,

Hep Cebrail isminde, yarattı yüzbin melek.
Hitab etti onlara, ÅŸöyle sual ederek:

(Ben kimim, siz kimsiniz, söyleyin ey melekler?)
Bu suale, hiçbiri cevap veremediler.

Yok etti Hak teâlâ onların her birini.
Peşinden tek olarak, yarattı sonra beni.

Aynı ÅŸeyi, bana da sorunca o gün Rabbim.
Şaşırıp, Rabbimize bir cevap veremedim.

Ben de aciz olunca, sualin cevabından,
Sonunda onlar gibi, yok olacaktım o an.

Büyük korku içinde kalmıştım ki, o anda,
Sıddık’ın ruhu geldi, yanıma o arada.

(Ey Cebrail, sen şimdi, Halıkın sualine,
Åžöyle cevap ver!) deyip, uyardı beni yine.

(Ya Rabbi, sen Halıksın, ben senin mahlukunum.
Sen, her ÅŸeye kadirsin, bense aciz bir kulum.)

Böyle cevap vermeyi öÄŸrenince Sıddık’tan,
Aynısını söyleyip, kurtuldum yok olmaktan.

Ä°ÅŸte ya Resulallah, yeminle söylüyorum.
Bendeniz, Ebu Bekrin azadlısı bir kulum.)