Hazret-i Ebu Bekir, hazret-i Ömer ile,
KonuÅŸurlar idi ki bir husus üzerinde,

Hazret-i Ebu Bekir, gadaplanıp ansızın,
Sert söyledi birazcık, elinde olmaksızın.

PiÅŸman olup, çok özür dilediyse de, fakat,
Buna, hazret-i Ömer, etmedi pek iltifat.

Yani onun özrünü kabul eylemedi ve,
Ebu Bekrin yanından ayrılıp gitti eve.

Çok üzüldü bu hale, hazret-i Ebu Bekir.
Dedi: Bu, benim için, bir felaket demektir.

Zira ÅŸimdi Ömer'in, kırıldı kalbi bana.
KoÅŸtu bu üzüntüyle, Resulün huzuruna.

O Server, kendisini görünce böyle üzgün,
Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bir ÅŸeye mi üzüldün?)

O dahi cevabında dedi: (Ya Resulallah!
KardeÅŸim Ömer ile, konuÅŸurken bu sabah,

Elimde olmaksızın, birazcık sert söyledim.
Sonra da piÅŸman olup, hemen özür diledim.

Lakin o, bu özrümü kabul eylemeyince,
Kul hakkından korkarak, kederlendim bir nice.

Ä°ÅŸte ya Resulallah, geldim ki size ilkin,
Ä°stiÄŸfar edesiniz Rabbime benim için.)

Resul onu dinleyip, çok üzüldü ve hemen,
Hazret-i Sıddık için, af diledi Rabbinden.

Hazret-i Ömer dahi, gark oldu bir kedere.
Dedi: haksızlık ettim, kardeşim Ebu Bekre.

O dahi, yaptığına üzülüp için için,
DüÅŸtü hemen yollara, Resule varmak için.

GeldiÄŸinde gördü ki, hazret-i Ebu Bekir,
Resulün huzurunda, sohbet dinlemektedir.

Evde, başkaları da var idi Sahabeden.
Selam verip, edeple oturdu o da hemen.

Resulullah, bakarak Ömer ibnil Hattab'a,
Bir nasihat eyledi, hazır olan eshaba.

Buyurdu: (KardeÅŸlerim, hamdolsun Rabbimize.
Ki, peygamber yaparak, gönderdi beni size.

Sizler kabul etmezken benim nübüvvetimi.
Tasdik etti Ebu Bekr benim her dediÄŸimi.

Ayrılmadı yanımdan, sıkıntılı anlarda.
Arkadaş oldu bana, karanlık mağarada.

Åžanı yüce kimsedir kardeÅŸim Ebu Bekir.
Ona hürmet eylemek, bana hürmet demektir.

Onun yüksek hatırı hoÅŸ tutulursa eÄŸer,
Razı olur sizden de, hem Allah, hem Peygamber.)

Bunu, hazret-i Ömer iÅŸitince Resulden,
Kalktı ve Ebu Bekrin, yanına vardı hemen.

O da kalktı ayaÄŸa, müsafeha ettiler.
Birbirlerinden pek çok özürler dilediler.