Peygamber efendimiz, vakta ki etti vefat.
Sahabe, buna önce, inanmadılar fakat.

Hatta Resulullahın, ayrılık acısından,
ÇoÄŸu sahabilerin, aklı gitti başından.

Lakin böyle hallerde, hazret-i Ebu Bekir,
TelaÅŸa kapılmayıp, bulurdu çare, tedbir.

Bir konuÅŸma yaptı ki, eshaba çıkıp o gün,
O zaman inandılar vefatına Resulün.

Lakin hüzün ve keder, eshabın yüreÄŸine,
Zehirli hançer gibi, saplanmış idi yine.

Herkesin gözü aÄŸlar, gözyaÅŸları çaÄŸlardı.
Ve ayrılık ateşi, ciğerleri dağlardı.

O gün, hemen toplanıp, cümle eshab-ı kiram,
Onu halife seçip, emrine girdiler tam.

Velhasıl hicri onbir senesinin içinde,
Ve Rebiül evvel'in, hem de onikisinde,

Bir pazartesi günü, öÄŸleden önceydi hem.
Vefat edip, Rabbine kavuÅŸtu Fahr-i âlem.

Ali bin ebi Talip, Resulü gasl eyledi.
Fadl ibni Abbas ise, ona yardım ederdi.

Yıkama esnasında, mübarek vücudundan,
Güzel bir misk kokusu, yayılmıştı o zaman.

Resul-i müctebayı, sonra kefenlediler.
Bir sedir üzerinde, mescide getirdiler.

Haber verdiÄŸi gibi, daha önce Resulün,
Cümle eshab, mescitten dışarı çıktı o gün.

Melekler, bölük bölük gelip namaz kıldılar.
Daha sonra gaibden, şu nidayı duydular:

Diyordu: (Ey müminler, sevgili Peygamberin,
Cenaze namazını, siz dahi eda edin.)

Bu nidayı duyunca, bilcümle sahabiler,
Namaz kılmak üzere, içeriye girdiler.

Ä°çerde, grup grup ve imamsız olarak,
Resul'ün namazını, eda etti cümle halk.

Cenaze namazının edası bitince de,
Sıra, defin işine, gelmişti neticede.

(Nereye defnedelim?) diye düÅŸünürlerken,
Hazret-i Ebu Bekir, bunu da çözdü hemen.

Dedi: (Resulullahtan, duymuÅŸtum ki bir sefer:
Vefat ettiÄŸi yere defnolur Peygamberler.)

Resulullah, böylece, hazret-i AiÅŸe’nin,
Mübarek odasına defnoldu bunun için.

Kusem bin Abbas idi, kabirden en son çıkan.
O, gördüÄŸü bir ÅŸeyi, haber verdi o zaman.

Dedi: (Nurlu yüzünü, ben gördüm son olarak.
Dudakları oynardı, eğilip verdim kulak.

Ya ilahi ümmetim!, ya ilahi ümmetim!
Diye yalvarıyordu, buna, bizzat şahidim.)