Peygamber efendimiz, vefat ettiÄŸi zaman,
Münafıklar azdılar, bozuldu Arabistan.

Yalnız Medine ile Mekke hariç olarak,
Etraf kabilelerde, mürted oldu çoÄŸu halk.

Hatta aralarında, anlaşıp onlar yine,
Ä°taat etmediler, kendi valilerine.

Mürted kadınlar dahi, vefatıyla Resulün,
ÅženliÄŸe baÅŸladılar, tef çalarak gece gün.

Böyle kötü haberler gelince Sahabeye,
Üzülüp, baÅŸladılar bunu müÅŸavereye.

Huzuruna gelerek, hazret-i Ebu Bekrin,
Dediler ki: (Dersini verelim mürtedlerin!)

Hazret-i Ebu Bekir, minbere çıktı hemen.
Åžöyle nida eyledi sahabeye hitaben:

(Duydum ki münafıklar, baÅŸlamış fitnelere.
Asi oluyorlarmış, Müslüman valilere.

İşi gevşek tutarsak, daha da şımarırlar.
Biz ses çıkarmadıkça, hadlerini aÅŸarlar.

Ben ÅŸöyle diyorum ki, bir an fırsat vermeden,
O münafıklar ile, harb edelim biz hemen.

Bugünden tezi yoktur, izni ile Allah’ın,
Hakkından geleceÄŸiz, biz o münafıkların.)

Rivayet edilir ki Cabir bin Abdullah'tan:
(Minberin dibindeydik birkaçımız Eshaptan.

Hutbenin tesiriyle, güçlendik biz o vakit,
Toplandı cihad için, hemen onbin mücahid.

Kumandan tayin edip, Halid bin Velid’i de,
Mürtedler üzerine gönderdi aynı günde.

Bir kabile üstüne gidip hemen hiddetle,
Verdiler derslerini onların çok ÅŸiddetle.

Yine o kadınlar ki, Resul vefat edince,
Mürted olup, ÅŸenlikler yaparlardı bir nice.

Hatta sevinçlerinden, azgınlaşıp büsbütün,
Tef çalıp, orda burda oynarlardı bütün gün.

O kadınları dahi bularak gidip hemen,
Verildi cezaları tehlike büyümeden.

Diğerleri, bunları hemen haber alarak,
Acele Halifeye geldiler aÄŸlayarak.

(Biz ettik, sen eyleme!) deyip onlar bu kere,
Gelip boyun büktüler, hazret-i Ebu Bekre.

Özür ve aflarını dileyerek bihakkın,
Dediler ki: (Halid'i gönderme bize sakın.

Bize bildir, yapalım her dilek ve emrini.
Gönderme bize yalnız Halid nam emirini.)

AÄŸlayıp sızlayarak, edince böyle talep,
Hazret-i Sıddık dahi, affetti onları hep.

Buyurdu ki: (Öyleyse, dönünüz yerinize!
Halid kumandanımdan, bir zarar gelmez size.)