Hazret-i Ömer der ki: Bir ömür müddetince,
Ne kadar sevap ecir kazandıysam bir nice,

Sıddık’ın, bir saatlik ibadetiyle, hemen,
DeÄŸiÅŸirim hepsini, hiç tereddüt etmeden.

Çünkü Resul-i ekrem, ahirete göçünce,
Arab kabileleri, mürted oldu hemence.

Varıp Ebu Bekir'e, durumu eyledim arz.
Dedim: (Bu mürtedlere, mühlet tanısak biraz.)

Benim bu teklifimi, o, kabul etmeyerek,
Åžöylece cevap verdi, hem de celallenerek:

(Ya Ömer, hamd olsun ki âlemlerin Rabbine,
Bu din, tamamlanmış ve ermiştir kemaline.

Allahü teâlâ da, bunu haber vermiÅŸtir,
Size, nimetlerimi tamamladım demiştir.

Şimdi, gayret lazımdır dinin selametine,
Göz yummak doÄŸru olmaz, kuvvet kaybetmesine.

Ben bunu temin için, ederim sa'y-ü gayret.
Vermem o mürtedlere, ne fırsat, ne de mühlet.

Onlarla cihad için, geçirmem bir gün bile.
Kılıçtan baÅŸka ÅŸeyle konuÅŸmam onlar ile.)

Halbuki o, halim ve yumuşaktı mizacen.
Åžefkat ve merhametli bir kiÅŸiydi esasen.

Lakin münafıklara, ÅŸiddetli idi gayet.
Çekti hemen kılıcı, etmedi hiç merhamet.

O azgın mürtedler ki, karşı geldi Allah’a.
Onlara sert davranıp, etmedi müsamaha.

Hem konuÅŸmaya bile, hiç lüzum görmeksizin,
Sıyırdı kılıcını, vakit geçirmeksizin.

Yine o gün toplayıp, eshabın her birini,
Bir hutbe okuyarak, verdi (cihad) emrini.

Hatta hazret-i Ömer, o kadar ÅŸiddetiyle,
Onun ÅŸecaatine, hayret etti o bile.

Yine hazret-i Sıddık, vakta ki etti iman,
Resul-i mücteba'ya arz etti hemen o an.

Dedi: (Ya Resulallah, arkadaşlarım da var.
Getireyim, onlar da imana kavuÅŸsunlar.)

Peygamber efendimiz, (Ä°yi olur) deyince,
Onların yanlarına, koşup gitti hemence.

Osman, Talha ve Zübeyr, Sa'd bin ebi Vakkas.
Abdurrahman bin Avf'la, eyledi o gün temas.

Onlar sual etti ki hazret-i Ebu Bekre:
(Sen iman eyledin mi bu gelen Peygambere?)

Dedi ki: (Ben inandım, iman edin siz dahi.
O, Allah tarafından Peygamberdir vallahi.)

Dediler ki: (Madem sen, iman ettin ÅŸüphesiz.
Öyle ise biz dahi, ona iman ederiz.)

O beÅŸ arkadaşını, götürdü o Resule.
Hepsi iman ettiler, onun vesilesiyle.