Emretti Hak teâlâ hem Cibril-i emine,
Ki, En'am suresini, indirsin Habibine.

YetmiÅŸ bin melek ile, indi yere Cebrail.
Resulün huzuruna, bir anda oldu dahil.

Sureyi, Rabbimizden aldığı gibi yine,
Okudu âyet âyet, Allah’ın Habibine.

Resulullah o akÅŸam, çağırdı sahabeyi.
Ki, okusun onlara, nazil olan sureyi.

Sahabenin cümlesi, vahyi dinlemek için,
Toplandılar evinde hazret-i Aişe'nin.

Herkes tamam olunca, yaktılar bir kandili.
Ve lakin biraz sonra, azaldı ışık hayli.

Bu sefer Resulullah, verdi ki ÅŸöyle emir:
(Kandilin ışığını çoÄŸalt ya Eba Bekir!)

O, getirdi ise de iÅŸ bu emri yerine,
Ve lakin biraz sonra, azaldı ışık yine.

Hazret-i Ebu Bekre, yine Fahr-i kâinat,
Buyurdu: (Ya Eba Bekr, ışığı yine çoÄŸalt!)

Yağının bittiğini anlayıp o bu kere,
Arz edince durumu hazret-i Peygambere,

Buyurdu: (Gece vakti, gidip yağ alamayız.
Ama bu sureyi de, lazımdır okumamız.

Öyleyse ya Eba Bekr, sen, kendi tükrüÄŸünden,
O kandilin içine, bir miktar damlat hemen.)

(Peki ya Resulallah!) diyerek o bu defa,
Kalkıp, Resulullahın emrini etti ifa.

Aişe-i Sıddıka, ediyor ki rivayet:
(Babam, iÅŸbu emre de eyleyince riayet,

Öyle fazlalaÅŸtı ki, ışığı o kandilin,
KamaÅŸtı hep gözleri, bilcümle sahabinin.)

O zaman: (Bu kandili, hiç söndürmeyin!) diye,
Emretti Resulullah, hazret-i AiÅŸe'ye.

O da, Resulullaha, hemen (Peki!) diyerek,
Söndürmedi onu hiç, kendisi sönene dek.

Hazret-i AiÅŸe'nin, evinde o böylece,
Hiç fasıla vermeden, yanıp durdu çok gece.

Sonradan bir münafık, oldu buna muttali.
Çok hayretine gitti, o kandilin bu hali.

Ve kandile, kem gözle bakınca o münafık,
Azalıp söndü birden, yanmadı daha artık.

Onun kötü nazarı, söndürünce kandili,
Gönderdi Hak teâlâ, hazret-i Cebrail'i.

Geldi Resulullaha Cibril aleyhisselam.
Dedi ki: Hak teâlâ, gönderdi sana selam.

Buyurdu: (Kullarımdan, vardır ki bazıları,
Çok ÅŸeye zarar verir onların nazarları.

Kandilin sönmesine, olmasaydı o sebep,
Tâ kıyamete kadar, yanacaktı böyle hep.)