Bir hadis-i ÅŸerifte, buyurdu Resulullah:
(Kendisinin nurundan, yarattı beni Allah.

Sonra benim nurumdan, yarattı Ebu Bekri.
Onun dahi nurundan, halk etti AiÅŸe'yi.

Mümin kadınların da hepsini, cenâb-ı Hak,
Hazret-i AiÅŸe'nin nurundan eyledi halk.)

Enes bin Malik dahi, ÅŸöyle rivayet eder:
Hasta olmuÅŸlar idi, Resulullah bir sefer.

Hazret-i Ebu Bekir, buna vakıf olunca,
Resulü ziyarete gitti hemen doÄŸruca.

Zira onun âdeti ÅŸöyle idi ki zaten,
Ä°yi iÅŸi, önce o yapardı sahabeden.

Velhasıl o Resulün evine vardığında,
Dıhye-i Kelbi’yi de, gördü onun yanında.

Resul, onun dizine dayanmış uyuyordu.
Girer girmez, Dıhye'den, Resulullahı sordu.

O dedi: (Ey Resulün halifesi, iyidir.)
Taaccüp etti buna hazret-i Ebu Bekir.

Dedi ki: (Hak teâlâ, iyilik versin sana.
Niçin Resulullahın halifesi, dersin bana?)

Dedi: (Hak teâlâya, yemin ederim ki ben,
En çok seni severim, hatta her sahabiden.

Çünkü ilk halifesi, sensin Resulullahın.
Peygamberlerden sonra, iyisi sensin halkın.

Seni seven kimseler, mutlaka felah bulur.
Senin yolundan giden, felaketten kurtulur.

Seni sevmeyenlerse, ziyandadır muhakkak.
Seni üzen kimseyi, hiç sevmez cenâb-ı Hak.

Seni seven, Resulü sevdiÄŸi için sever.
BuÄŸzeden de, Resulü sevmediÄŸinden eder.

Senin dostun, dostudur Allah ve Resulü’nün.
DüÅŸmanın da, onların düÅŸmanıdır büsbütün.

Senin düÅŸmanlarına, hiç ÅŸefaat olunmaz.
Allah’ın rahmetinden, onlara nasib olmaz.

Ä°ÅŸte ya Eba Bekir, sen böyle bir kimsesin.
Yakın gel, dereceni yüceltsin Allah senin.)

Hazret-i Ebu Bekir, ona yaklaştığında,
Dıhye’yi, karşısında göremedi o anda.

Zira gaib olmuÅŸtu birdenbire ortadan,
Allah’ın Habibi de, uyandı tam o zaman.

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, az önce uzun uzun,
Sen acaba kiminle, böyle konuÅŸuyordun?)

Dedi: (Ya Resulallah, Dıhye vardı burada.
Onunla konuÅŸurdum, kayboldu bu arada.)

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, o zat, Dıhye değildi.
KonuÅŸtuÄŸun o kiÅŸi, Cibril-i emin idi.

Müjde getirmiÅŸ idi, sana Hak teâlâdan,
Onları sana deyip, gaib oldu ortadan.)