Peygamber-i ziÅŸânla, hazret-i Ebu Bekir,
Birlikte, Medine’ye hicret eylemiÅŸlerdir.

Medine’ye varmadan, bir mahale geldiler.
Bir hurmalık içinde, oturup dinlendiler.

Bu haber, Medine’de, ulaşınca millete,
Halk, sevinçle koÅŸarak, geldiler ziyarete.

(GüneÅŸ) ve (Ay) misali, iki kiÅŸi gördüler.
Hangisi Peygamberdir ayırt edemediler.

Hazret-i Ebu Bekir, halkı karşılıyordu.
Onlarla konuÅŸuyor ve hizmet ediyordu.

Allah’ın Sevgilisi hazret-i Peygamber de,
Sessiz ve vakar ile, otururdu o yerde.

Az sonra güneÅŸ çıkıp, yükselince nihayet,
Isı ve harareti, fazlalaştı be gayet.

Hazret-i Ebu Bekir, ridasını, üstünden,
Çıkarıp, o Resule gölgelik yaptı hemen.

Ziyarete gelenler, görünce böyle onu,
Bildiler, Peygamberin hangisi olduÄŸunu.

Yine bir gün Cibril'i, Hira’da, ilk olarak,
Görünce, ürpermiÅŸti elinde olmayarak.

Ayrılıp, aceleyle, şehre indi o yerden.
Hazret-i Hatice’nin yanına geldi hemen.

Dedi ki: (Ebu Bekri, çağır da bir aralık,
Bulayım onun ile bir sükunet, rahatlık.)

Hazret-i Ebu Bekir, hiç vakit geçirmeden,
Gelip sual edince, halini o Resulden,

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bugün Hira dağında,
Bir kimseyi gördüm ki, tam ibadet anında,

Gayet heybetli olup, havada duruyordu.
Kırmızı yakuttan bir tahtta oturuyordu.

Melek miydi, cin miydi, bir şey anlayamadım.
Korkup, Hatice ile, sana haber yolladım.)

Hazret-i Ebu Bekir, dedi ki cevabında:
(Yarın Hatice’yi de, götürüver yanında.

O ÅŸahıs yine sana görünürse, o zaman,
Hatice’ye söyle de, başını açsın o an.

Hatice’nin saçına, bakar ise o eÄŸer,
Bil ki, lain ÅŸeytandır, ona hiç verme deÄŸer.

Yok eÄŸer bakmaz ise, o zaman mübarektir.
Cebrail ismindeki, çok ulu bir melektir.)

Böylece ertesi gün, o Server-i enbiya,
Hazret-i Hatice’yi, alıp gitti Hira’ya.

Yine taht üzerinde, görününce o birden,
Hatice validemiz, başını açtı hemen.

O, başını çevirip bakmayınca, bildi ki,
GördüÄŸü, ÅŸeytan deÄŸil, melektir elbette ki.

Hazret-i Ebu Bekrin ikaziyle, o gece,
O Server, endiÅŸeden halas oldu böylece.