Cabir bin Abdullah’tan edilir ki rivayet:
Bir bedevi gördüm ki, cahil idi begayet.

Aliyyül Mürteza’nın, gelerek huzuruna,
Devesinden indi ve bir sual sordu ona.

Dedi ki: (Ey Halife, ölünce Ebu Bekir,
Åžimdi Cehennemde mi, yoksa Cennette midir?)

İmam bunu duyunca, beynine fırladı kan.
Lakin kastı yok idi, cahildi bunu soran.

Hemence buyurdu ki ona hazret-i Ali:
Onun üstünlüÄŸünü bilir cümle ahali.

Resul hayatta iken, hem vefatından sonra,
Cesaret edemedi, kimse bunu sormaya.

Bilmeyen kimse yokken, onun çok hasletini,
Sen, hiç iÅŸitmedin mi onlardan bir tekini?

O, her iÅŸte, her zaman, veziriydi Resulün,
Halifesi olmuÅŸtu, vefatında aynı gün.

Peygamber efendimiz, bir ömrü süresinde,
Tutuyordu onu hep, baba mesabesinde.

Allah’ın Resulüne, hem manen, hem bedenen,
Daha çok yakın idi, o, cümle sahabeden.

Hem Cennette yoktur ki bir karışlık yer bile,
Aydınlanmamış olsun, Sıddık’ın nuru ile.

Cennet ehli, çıkarıp baÅŸlarını köÅŸklerden,
Bu nuru merak edip, sorarlar meleklerden.

Derler ki: (Bu parlak nur, kime ait ki acep,
Her köÅŸkte, her odada bulunur bu nurdan hep?)

Denir ki: (Ebu Bekrin nurudur bu elbette.
Bu nurun girmediÄŸi, bir yer yoktur Cennette.)

Bir gün bana dedi ki: (Gözümün nuru benim!
Hayatımın sonuna yaklaştım zannederim.

Eğer vefat edersem, sen yıka cenazemi.
Sana ısmarlıyorum, techiz ve tekfinimi.

Beni tabuta koyup, al götür beni yine,
Ravda-i mübarekin, kapısının önüne.

De ki: (Ya Resulallah, kapıda Ebu Bekir,
Ä°çeri girmek için, izin istemektedir.)

Kapı açılır ise eÄŸer kendiliÄŸinden,
Resulün arkasına, defnedin beni hemen.

Kapı, kendi kendine açılmaz ise eÄŸer,
Baki kabristanına defnediniz bu sefer.)

Vasıyet mucibince, alarak tabutunu,
Ravda-i mübareke, götürdüm o gün onu.

Dedim: (Ya Resulallah, var ise eÄŸer izin,
Ebu Bekir, kapıda, bekliyor girmek için.)

Açıldı o sırada kapı kendiliÄŸinden.
O sırada hepimiz, bir ses duyduk gaipten.

Diyordu: (KavuÅŸturun Habibe Habibini.
Zira çok özlemiÅŸtir onlar birbirlerini.)