Bir gün hazret-i Ömer, gezerken ÅŸehri yine,
Girdi bir mahallede, sokaklardan birine.

Öyle bir hadiseye ÅŸahit oldu ki birden,
Olmamıştı hiç onu, böyle çok sevindiren.

Zira yaÅŸlı bir kadın, o sokağın içinde,
OturmuÅŸ duruyordu, evinin eÅŸiÄŸinde.

Halife, o kadının yanına yaklaşırken,
Kızı, telaÅŸlanarak, seslendi ÅŸöyle hemen:

(Anne, gir içeriye, orada durma daha!
Bak Emir-ül müminin, geliyor bu tarafa.)

Ä°htiyar kadıncağız, içeri girdi hemen.
Ve gördü Halifeyi, bakınca pencereden.

Söylendi ki: (Önceden, Ömer derdik biz ona.
Ne zaman Emir olmuÅŸ, hayret ettim ben buna.)

Hazret-i Ömer dahi, iÅŸitti bu sözleri.
Dedi: (Kimdir tanıtan, kendisine Ömer'i?

Ey kadın, doÄŸru dedin, ben o eski Ömer'im.
Doğruyu anlamışsın, seni tebrik ederim.)

Bir gün de otururken, eshabla bir sahrada,
Gayet fakir bir köle, gelerek o sırada,

Söyledi ki: (Ya Ömer, insafın yok mu senin?
Kalk da hizmet et bana, sen nasıl halifesin?)

Üzüldü Ömer Faruk, onun bu sözlerine.
Dedi: (Ne istiyorsan, getireyim yerine.)

Dedi: (Çoktan beridir, yırtıktır ÅŸu gömleÄŸim.
Elimden gelmiyor ki, kendim tamir edeyim.

Madem ki halifesin ÅŸu anda millete sen,
Al dik ÅŸu gömleÄŸimi, budur senin vazifen.)

Acıyıp buyurdu ki: (Çok haklısın kardeÅŸim!
DüÅŸkünlere hizmettir, evvela benim iÅŸim.)

Fakir, yırtık gömleÄŸi uzattı Halifeye.
Ki, yırtık yerlerini dikip de versin diye.

Tamire baÅŸlayınca fakirin gömleÄŸini,
Söyledi bu sefer de, baÅŸka bir dileÄŸini.

Dedi: (Çıplak durmaya, alışmamış bedenim.
GömleÄŸini çıkar da, üzerime ört benim.)

Ona da (Peki!) deyip, çıkardı gömleÄŸini.
Üzerine örterek, yaptı bu dileÄŸini.

Tamirini bitirip, giydirdi ona derhal.
Buyurdu ki: (Hakkını, ettin mi bana helal?)

Dedi ki: (Ben hakkımı helal ettim de, fakat,
Bilesin ki sen dahi, edersin bir gün vefat.

Ve o mahÅŸer gününde, ÅŸarktan tâ garba kadar,
Nice aç ve açıklar, nice düÅŸkün olanlar,

Haklarını, hep senden alacaktır, bilesin.
Dünyada ona göre hareket eyliyesin.)

Çok aÄŸladı Halife, onun bu sözlerine.
GözyaÅŸları dökerek, geri döndü evine.