Allah adamlarından Mazhar-ı Can-ı Canan,
Bir mezarın yanından geçiyordu bir zaman.

Kalb gözüyle baktı ki, kabirde bir kadın var.
Melekler, o kadına çok azap yapıyorlar.

Düşündü ki: (Acaba bu kadın kâfir midir?
Yoksa imanı var da, günahkâr biri midir?)

Önceden okuduğu bir tek hatm-i tehlilin,
Yani yetmişbin adet kelime-i tevhidin,

Sevabını, kadının ruhuna gönderince,
Azaptan kurtularak, gark oldu bir sevince.

Yani kadın, o anda kurtuldu o azaptan.
Ve kabri, birden bire oldu hep gül gülistan.

Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Ölümü, yâdınızdan çıkarmayınız zinhar.

İnsanlar uykudadır, uyanırlar ölünce.
Hesaba çekilirler her şeyden ince ince.

Sonra hatırlayın ki sık sık ölümünüzü,
Ölümü çok düşünmek, uzatır ömrünüzü.

Hatta mevti düşünmek, kalbleri ferahlatır.
Dünyayı düşünmekse, ömrü daha kısaltır.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ey insan, ol ki agah,
Hiç ummadığın anda, ecelin gelir nagah.

İyi bil ki bu dünya, bir rüyadır ki elbet,
Bu rüyadan, ölümle uyanırsın akıbet.

Bir yere girersin ki, karanlık, dar bir kabir.
Ve suale çekerler seni Münker ve Nekir.

Ebedi kalacağın, iki yer vardır ki hem,
O, ya Cennet olacak, ya maalesef Cehennem.

Bunlara, çok yakında olacaksın aşina.
Öyleyse uyan çabuk, al aklını başına.

Bunları düşünmekten, var mı daha mühim iş?
Gafletten uyanmazsan, feci olur bu gidiş.

Ey dünya lezzetine aldanan gafil insan!
Ölüme hazırlan ki, elinde fırsat şu an.

İnsanları bekliyor Cehennemin ateşi.
Öyle şiddetlidir ki, bulunmaz asla eşi.

Bilse idi bunları koyunlarla sığırlar,
Yemeğe, bir lokma et bulamazdı insanlar.

Zira kederlerinden hiç yemezlerdi, hatta,
Bu yüzden, deri kemik kalırlardı adeta.

Kıyamet günü için, şimdiden yap ki azık,
Yanarsın aksi halde, kendine etme yazık.

Hazırlıklı olanın, asla olmaz zararı.
Cennet bahçesi olur, öldüğünde mezarı.

Biri de, hazırlanmaz ve etmezse hiç esef,
Mezarı, Cehennemden çukur olur maalesef.

Dünya ve ahirette mahcup olmamak için,
Af ve mağfiretini dileriz Rabbimizin.)