Hazret-i Mevlana’nın bir talebesi vardı.
İlim sahibi olup, Fahreddin idi adı.

Mevlana, kendisini çağırıp huzuruna,
Bir kitap yazmasını emretti bir gün ona.

(Peki efendim!) deyip, gösterdi o da gayret.
Onu, kısa zamanda tamamladı nihayet.

Mevlana, göz gezdirip, beÄŸendi kitabını.
Ve ona hibe etti mübarek hırkasını.

Lakin onun gönlüne geldi ki ÅŸu düÅŸünce:
Ben bunu yazmak için, uÄŸraÅŸtım gündüz gece.

Nice göz nuru döktüm, hem de mum ışığında.
Bir hırka az değil mi bunun karşılığında?

Gönlünden geçirirken o bu düÅŸünceleri,
Kalbini okuyordu Mevlana hazretleri.

Yine de, merhametle kendisine bakarak,
Buyurdu: (Hayır hayır, o düÅŸünceyi bırak.

Bak sana, bir hikaye anlatayım da dinle:
Bir zamanlar, bir fakir yaşardı bir şehirde.

Eline sepet alıp, ev ev dolaşıyordu.
Kim ne verse alıyor, evine taşıyordu.

Bir gün de geçiyordu bir sarayın önünden.
Kapısını çalarak, geçirdi ki gönlünden:

Cihan padişahının kapısıdır bu elbet.
Ümidim ÅŸöyledir ki, burada dolar sepet.

O an bir el uzanıp fakirin sepetine,
Saraydan, küçükçe bir paket kondu aksine.

Fakir bunu görünce, üzüldü, hayret etti.
Zira umuyordu ki doldururlar sepeti.

Açtı sonra paketi bunları düÅŸünerek.
Gördü ki, kızartılmış tavuk var içinde tek.

Lakin sonra bu fakir, yer iken onu akÅŸam,
Gördü ki, altın ile dolu imiÅŸ içi tam.

Öyle düÅŸündüÄŸüne piÅŸman olup, hem dahi,
Dedi ki: Kusurumu affeyle ya ilahi.)

Talebe, Mevlana’dan bunları dinleyince,
Öyle düÅŸündüÄŸüne üzüldü o da nice.

Yıllar sonra Mevlana, göç etti bu dünyadan.
O seneler, Konya’da kıtlık oldu bir zaman.

YaÄŸmur dualarına çıktılar, lakin yine,
Hiç yaÄŸmur yaÄŸmıyordu Konya vilayetine.

En son bu talebenin hanesine geldiler.
Mevlana’nın verdiÄŸi hırkayı istediler.

Bir âlim, bu hırkayı giyerek en nihayet,
Dua etti: (Ya Rabbi, bize yaÄŸmur ihsan et.)

Öyle yaÄŸmur yaÄŸdı ki bitmeden bu duası,
Günlerce kesilmedi hem de ardı arkası.

Kıymetli hediyeler verdiler kendisine.
Gelen hediyelerle zengin oldu o sene.