Hacı Halil Efendi namında biri vardı.
Padişahın hususi hizmetini yapardı.

Hacca niyet ederek, sultandan aldı izin.
Sonra çıktı sefere, Kâbe’ye varmak için.

İstanbul’dan ayrılıp, geçince Üsküdar’a,
Mezarlık tarafından, biri çıktı o ara.

Elindeki mektubu, uzatıp ona derhal,
Dedi: (Halil efendi, şu mektubu hele al.

Koy cebine, unutma, varınca Şam şehrine,
Takdim eyle Mevlana Halid hazretlerine.)

O, mektubu alarak, devam etti yoluna.
Şam’a gelip yerleşti, valinin konağına.

Mevlana Halid ise, o akşam, hizmetçiye,
Buyurdu ki: (Hazırlan, gideceğiz valiye.)

Ziyarete gidince konağında valiyi,
Hürmetle karşıladı Halid-i Bağdadi’yi.

Halil Efendi dahi orada idi, fakat,
O zatın mektubunu unutmuştu o saat.

Ona, Mevlana Halid bir şey demedi önce.
Hatırlattı sonunda, mektubu vermeyince.

Buyurdu: (Yanınızda, bize teslim edecek,
Birinden aldığınız emanet olsa gerek.)

Yine hatırlamadı bunu Halil Efendi.
(Bende, size verecek bir emanet yok) dedi.

Buyurdu ki: (Olacak, bir bakın cebinize.
Üsküdar’da, birisi vermişti onu size.)

O zaman hatırlayıp, çıkardı onu hemen.
Takdim etti ve lakin çok utandı halinden.

Halil Efendi dahi, arz etti ki: (Efendim!
Bize dua buyurun, şimdi hacca giderim.

Lakin hac dönüşünde, misafir olup size,
İnşallah kavuşurum yüksek himmetinize.)

Buyurdu ki: (Dönüşte buraya uğrarsınız.
Lakin bizi burada, belki bulamazsınız.)

Hakikaten Mekke’de, gördü ki bir gün o zat,
Bir cenaze namazı kılarlar bir cemaat.

Ve yaklaşıp sordu ki: (Cenaze yok ortada.
Siz, kimin namazını kılarsınız burada?)

Dediler: (Vefat etti, bugün Mevlana Halid.
Biz, onun namazını kılıyoruz bu vakit.)

O zaman, kendisine geldi Halil efendi.
Haccedip, İstanbul’a tekrar avdet eyledi.

Vakta ki Üsküdar’a vasıl olunca yine,
Rastladı kabristanda o mektup sahibine.

O sordu ki: (Mektubu, hangi gün, hangi saat,
Verdiniz, ne buyurdu okuyup o büyük zat?)

Dedi: (Şu gün, şu saat teslim ettim kardeşim.)
O dedi: (Tam o günde, halloldu o zor işim.)