Beytullahın yanında, bir gün Muhammed Bekri,
Oturmuş, ibadetle meşgulken kendileri,

Evinden hizmetçisi, gelerek tam o ara,
İhtiyaçları için, istedi biraz para.

O anda, üzerinde, para olmadığından,
Buyurdu ki: (İnşallah gönderirim birazdan.)

Bu sözü üzerine, gitti o hizmetçisi.
Lakin bir müddet sonra, geldi başka birisi.

O da, aynı şekilde, para istediyse de,
Yine aynı cevabı verdi o kimseye de.

Biraz sonra hizmetçi, geldi yine tekrardan.
Para ihtiyacını hatırlattığı zaman,

Ona cevap olarak, (Peki) dedi bir daha.
Sonra da tavaf için yöneldi Beytullaha.

Ellerini açarak, dedi ki: (Ya ilahi!
Param olmadığını biliyorsun sen dahi.

Bunlar para istedi, peki dedim onlara.
Beni mahcub etmeyip, ihsan et biraz para.)

Kısa bir müddet sonra, Hindistanlı bir mümin,
Gelip öptü elini, hürmetle bu velinin.

Ve cebinden çıkarıp, bir altın kesesini,
Edep ve hürmet ile, verdi ona hepsini.

Arz etti ki: (Efendim, kesedeki bu altın,
Size gönderilmiştir, afiyetle kullanın.

Hindistan sultanından hediyedir bu size.
Dedi ki: Kabul edip, çok dua etsin bize.)

O, bunları dinleyip, bir hayli duygulandı.
Şükranesi olarak, secde-i şükre vardı.

Sonra da, o keseyi, alarak o kimseden,
Verdi hizmetçisine, hiç bir şey söylemeden.

Ev ihtiyaçlarını karşılamak üzere,
Çarşıya gitti hemen, hizmetçi sevinç ile.

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu: (Kardeşlerim!
Ölümü, yadınızdan hiç çıkarmayın derim.

İnsanlar uykudadır, uyanırlar ölünce.
Hesaba çekilirler, her şeyden ince ince.

Aşikâre olunca o gün her günahımız,
Ne kadar mahcub olur, Allah'tan utanırız.

Öyle yaşayınız ki, İslam’a tam uyarak,
Cehenneme girmesin, kimse size bakarak.

Hayra vesile olun, olmayın şerre alet.
Zira bu, insan için, olur büyük felaket.

Hayra vesile olmak, gerçekten çok iyidir.
Yazılır bize dahi, zira o sevap, ecir.

Dinden bir meseleyi, bir kimseye öğretmek,
Yüz ömre sevabından daha kıymetlidir pek.

Sonra hatırlayın ki, sık sık ölümünüzü,
Ölümü çok düşünmek, uzatır ömrünüzü.

Hem ölümü düşünmek, kalbleri ferahlatır.
Dünyayı düşünmekse, ömrü daha kısaltır.)