Muhammed bin Süka ki, tabiin-i izamdan.
Cömertliğiyle meşhur, İslam ulemasından.

Dünyadan tam kesilip, Rabbine yönelmişti.
Kendini, tamamiyle ibadete vermişti.

O kadar çok ibadet yapardı ki her zaman,
Bundan ziyadesini yapamazdı bir insan.

(Sen yarın öleceksin) denseydi kendisine,
Taatını arttırmak, mümkün değildi yine.

Dediler: (Farzdan sonra, en kıymetli iş nedir?)
Buyurdu: (Bir mümini, sevip, sevindirmektir.)

Kendisinden nasihat isteyen bir kimseye,
Buyurdu: (Çok konuşmak, zarar verir herkese.

Sizden önce gelenler, bundan uzak durdular.
Lüzumsuz konuşunca, hemen pişman oldular.

İhtiyaç haricinde, bir şey konuşmayınız.
Ki, yarın ahirette, pişman olmayasınız.

Zira her gün, kiramen katibin melekleri,
Yazar, konuştuğumuz bütün kelimeleri.

Yarın mahşer gününde, verilir defterimiz.
Yazılmıştır oraya, söz ve amellerimiz.

Lüzumsuz, malayani sözlerimiz çok ise,
Nasıl cevap veririz o zaman Rabbimize?

Eğer azab ederse birine cenâb-ı Hak,
O kişi, o azaba müstehaktır muhakkak.

Hak teâlâ, birine, bir dünyalık verirse,
O da, bu dünyalığa, kalbinden sevinirse,

Lakin ibadetinde, olunca bir fazlalık,
Buna sevinmez ise, azaba olur layık.

Ve yine dünyalığı, azalsa bir kişinin,
Ve o kişi, kalbinden üzülse bunun için.

Lakin onun dininde, noksanlık olsa eğer,
Üzülmezse, azaba layık olur bu sefer.)

Bir gün de buyurdu ki: (Allah dostu veliler,
Kararmış gönülleri, temizleyiverirler.

Bu zatları tanımak, en büyük bir rütbedir.
Bu rütbe, her makam ve mevkiin üstündedir.

Bu şerefin yanında, diğer makam ve mevki,
Gibi şeyler, kıymetli değildir elbetteki.

Vardı sahabeden de, meslek ehli kişiler.
Lakin bahis konusu olmazdı böyle işler.

Onlarda tek ve ortak bir hususiyet vardı.
O da, Resulullahın sahabisi olmaktı.

Zira hazret-i Ömer, buyurur ki bu babta:
(Bizler şeref kazandık, asıl eshab olmakta.)

Bizler Resulullahı, gerçi görmedikse de,
Onun vârisi olan veliler var her yerde.

O gün, Resulullahın kalbinden çıkan nurlar,
Bugün, o büyüklerin kalbinden yayılırlar.

Böyle büyük zatları, sevmek ve tâbi olmak,
Kolay ele geçmeyen, bir nimettir muhakkak.)