Büyük Allah adamı, yüksek bir evliyadır.
Mektubat kitabında şöyle buyurmaktadır:

Dünya lezzetlerinin zararından kurtulmak,
Kullanırken, İslam’a uymakla olur ancak.

Yani Hak teâlânın emir ve yasağına,
Uyup kullanılırsa, zarar gelmez insana.

Dine uygun olarak kullanılmazsa eğer,
Çok zararlı olurlar insana bu lezzetler.

Hem günah işleyene, Rabbimiz eder gazap.
Ve bunlar, ahirette görürler acı azap.

Dünya lezzetlerini, ya tamam terk etmeli.
Yahut da kullanırken, günah işlememeli.

Bunları terk etmeyip, hem günah işleyenler,
Yarın mahşer gününde, çok pişmanlık çekerler.

Halbuki İslamiyet, günah işlemedikçe,
Men ve yasak etmiyor bunları binnetice.

Lakin bu lezzetleri, dinini gözetmeden,
Zararlı kullanmayı ediyor yasak ve men.

Nefsine tâbi olup, günahlara dalanlar,
Cennet nimetlerinden mahrumdur yarın onlar.

Bunlar bilmiyorlar mı Allah’ın gördüğünü?
Ne cevap verecekler ölünce mahşer günü?

O sorgu sual günü, elbette ki gelecek.
Herkesin yaptıkları, önüne serilecek.

Dünyada, haramlardan kaçınarak büsbütün,
Cennete girenlere, müjdeler olsun o gün.

Dünyanın zevklerine, hiç aldanmayanlara,
Ve Allah’tan korkarak, günahtan kaçanlara,

Çoluk çocuğunu da koruyorlarsa eğer,
Bunlara, ahirette verilir çok nimetler.)

Yine o buyurdu ki: (En mühim şey insana,
Önce, sahip olmaktır, dosdoğru bir imana.

Sonra, İslamiyet’i iyice öğrenerek,
Emirlere sarılıp, etmektir haramı terk.

Sonra da, bir veliye bağlanmak lazım gelir.
Bu da, her insan için mühim ve gereklidir.

Bunlara muhabbeti sebebiyle, o kimse,
Kavuşur o kalbdeki bereket ve feyize.

Böylece kendinden ve nefsinden uzaklaşır.
Ve manen, yavaş yavaş o veliye yaklaşır.

Onlardan istifade etmek için de yine,
Edepli olmalıdır o din büyüklerine.

Bu feyzleri almakta, ölüler ve diriler,
Genç, ihtiyar ve çocuk, hepsi müsavidirler.

Açlık çekmek değildir bu yolun riyazeti.
Öğrenip, tam yapmaktır dini, İslamiyet’i.

Ubeydullah-ı Ahrar buyurur ki: (Bir kimse,
İmanı, ehl-i sünnet üzere değil ise,

Ve gevşekse İslam’a ittiba eylemesi,
Alamaz büyüklerin kalbinden gelen feyzi.)

İbadet etmeyenler, terakki edemezler.
Yani maneviyatta hiç ilerleyemezler.

Harika gibi işler gösterse de o gayet,
Hepsi istidrac olup, değildirler keramet.)