Masum-i Faruki’nin Mektubat kitabında,
Yazıyor ki: (Bu dünya, bir çöplüktür aslında.

Görünüşte çok tatlı, taze, güzel sanılır.
Aslında hiçbir işe yaramayan bir maldır.

Bu dünya, yaldızlanmış necasettir esasen.
Yahut şeker kaplanmış, zehirdir sanki aynen.

Bir Müslüman, ölürken, kendi ailesini,
Çağırıp şöyle yapsa en son vasiyetini.

Dese ki: (Bu zamanın, en akıllısı kimse,
Bıraktığım mallar hep, verilsin o kimseye.)

Zahide verilmesi elbette icab eder.
Çünkü zahid, dünyaya vermez hiç kıymet, değer.

Hiç düşkün olmaması onun dünya malına,
Kuvvetli bir delildir aklının çokluğuna.)

Yine o buyurur ki: (İnsanların nefsleri,
Başa geçmek sevdası içindedir ekseri.

Tek arzusu, şef olmak, amir olmaktır onun.
İster ki, herkes ona alçalsın, eğsin boyun.

Kendisi, başkasına muhtaç olmak istemez.
Başkasının emrine girmeği arzu etmez.

O, bu alçaklığında, ileri gidip daha,
Ortak ve şerik olmak arzu eder Allah’a.

Hatta ortaklığa da, hiç razı olmayarak,
İster ki ilah, mabud, kendisi olsun ancak.

Hak teâlâ buyurdu: (Nefsine düşmanlık et.
Çünkü senin o nefsin, düşmandır bana elbet.)

Demek bu alçak nefsin, para mal, rütbe mevki,
Ve herkesi kendinden aşağı görmek gibi,

İsteklerini yapmak, ona yardım etmektir.
Bu ise, bir kul için en büyük felakettir.

Lakin bu zikredilen dünyalık ziynetleri,
Mal mevki, rütbe makam, şeflik gibi şeyleri,

Nefis için değil de, iyi, halis niyetle,
İsteyip elde etmek, günah olmaz elbette.

Yani Hak teâlânın emirlerini yapmak,
Herkesin de, kolayca yapmasını sağlamak,

Mazlumların hakkını, zalimden almak için,
Dine, Müslümanlara çok hizmet etmek için,

Olursa, bunlar gibi iyi, halis bir niyet,
Helal ve caiz olup, olur hem de ibadet.

Allahü teâlânın dünyayı sevmemesi,
Ona, zerre miktarı bir kıymet vermemesi,

Nefsi, isteklerine kavuşturduğundandır.
Ona, her arzusunda yardım eden, dünyadır.

Bütün Peygamberlerin gelmesindeki sebep,
Yani İslamiyet’in emir yasakları hep,

Ezmek, kırmak içindir bu azgın nefisleri.
Zira dine uydukça, azalır istekleri.

Onun arzularını, tam yok etmek için de,
Tam uymak lazım gelir İslam’a her işinde.

Nefis kurtulmadıkça, bu hastalık ve dertten,
Kul, mahrum ve uzaktır ebedi saadetten.)