Evliya-yı kiramdan, çok mübarek bir zattır.
Mektubat kitabında şöyle buyurmaktadır:

(Çok yazıklar olsun ki, geçip gitti hayatım.
Lakin hayırlı bir iş ve amel yapamadım.

Bilirdim bu dünyanın vefasız olduğunu.
Ve lakin daha iyi anladım şimdi bunu.

Bitmedi bu dünyanın fitneleri, dertleri.
Ahbab ve arkadaşlar, ölüp gitti herbiri.

Bu halleri görüp de, hiç ibret almıyoruz.
Pişman olup, gafletten yine uyanmıyoruz.

İstiğfar etmiyoruz hiç kusur ve günaha.
Günahlar yığılıyor, artıyor her gün daha.

Hak teâlâ Kur'anda, buyurur ki mealen:
(Görmezler mi, her sene, birkaç defa tekraren,

Yakalanıyorlar da dertlere, belalara,
Yine tövbe istiğfar etmiyorlar onlara.)

Bu nasıl imandır ve nasıl Müslümanlıktır?
Müslümanlık, sadece isimde olmak mıdır?

Ne, Kitap ve sünnetten bir ders çıkarılıyor.
Ne de, dert ve beladan bir ibret alınıyor.

Uzun yıllar, beraber yaşadığı insanlar,
Şimdi, toprak altıda çürüyüp toz oldular.

Daha dün, onlar ile birlikte yaşarlardı.
Birlikte yiyip içip, gezip dolaşırlardı.

Şimdi, yerin altında çekilirler hesaba.
Belki birçokları da, duçar oldu azaba.

Hepsi, günahlarına pişmanlık duyuyorlar.
(Keşke İslam üzere yaşasaydık) diyorlar.

Bu feci hallerini düşünelim onların.
Zira aynı akıbet, gelecek bize yarın.

Öyleyse şu geçici, birkaç günlük hayatta,
Günahlardan kaçınıp, bulunalım taatta.

Tavşan uykusu ile hayat sürmek, ne gaflet.
Geçici lezzetlere aldanmak, ne felaket.

Allahü teâlânın emrettiği şeyleri,
Onun razı olduğu iş ve ibadetleri,

Allah rızası için, ihlas ile yapalım.
Nefis ile şeytana sakın aldanmayalım.

Kabir azaplarından, Cehennem ateşinden,
Kurtulabilmek için çalışalım şimdiden.

Bu vefasız dünyayı bırakıp, böylelikle,
Şereflenmiş olalım, (ölmeden ölmek) ile.

Aslımız yokluk idi, düşünelim biz bunu.
Anlayalım dünyanın vefasız olduğunu.

Kim takıp öğünürse, emanet ziynet ile,
İnsanlar alay eder onunla ahmak diye.

Zira kulun elinde bulunan mal ve para,
Hepsi emanet olup, ait değil onlara.

Hepsi, Hak teâlâya aittir işbu mülkün.
Hepsini yok edecek kıyamette büsbütün.

Öncesi ve sonrası (yokluk) olan şu insan.
Bu aczini anlarsa, kemal bulur o zaman.

Zira büyüklerimiz şöyle buyurdular ki:
(İrfan olmaz kişiye, aczini bilmek gibi.)