Ömer bin Abdülaziz, takva ehli bir zattı.
DüÅŸündüÄŸü, sadece ahiret ve hesaptı.

(Kulların hukukuna edemezsem riayet,
Halim ne olur?) diye, endiÅŸedeydi gayet.

Bir kimse anlatır ki: Ömer bin Abdülaziz,
Halifelikten önce, etli idi ve gürbüz.

Sonra, çok zayıflattı onu bu halifelik.
Öyle ki, bu korkuyla, kaldı bir deri-kemik.

Ä°ÅŸte bu mübarek zat, namaz kıldı bir gece.
Bayıldı, bir âyeti kıraat eyleyince.

Namazda okuduÄŸu âyette, cenâb-ı Hak,
Åžöyle buyuruyordu zira meal olarak:

(Boyunlarına bağlı demirden bukağılar,
Ä°le, sürüklenerek, ateÅŸe atılırlar.)

Hatta sabaha kadar, bunu tekrar ederek,
AÄŸladı hüngür hüngür, gözyaÅŸları dökerek.

Bir gün mektup yazmıştı, ahbabından birine.
Buyurdu ki: (Aldanma nefsinin isteÄŸine.

Çıkarma hatırından, bir an ölüm halini.
Dünyadan, ahirete çeviriver kalbini.)

Bir gün de buyurdu ki: (Biz insanlar, hepimiz,
Ölüm için bir namzet, yahut hedef gibiyiz.

Ölüm, istediÄŸini seçiyor, götürüyor.
Bu dünyaya gelenler, mutlak bir gün ölüyor.

Dün geçti, o, iyi bir ÅŸahittir hakkımızda.
Ölüm de, uzak deÄŸil, bekler yakınımızda.

Bugün, büyük bir fırsat, mühim bir emanettir.
Onu, en iyi yerde deÄŸerlendirmelidir.

Yarın henüz gelmedi, belki de gelmeyecek.
Zira yarın gelmeden belki ecel gelecek.)

Bir gün de, hutbesinde buyurdu: (Ey insanlar!
Rabbimiz dışa değil, niyete, kalbe bakar.

Yani siz, kalbinizi eÄŸer düzeltirseniz,
Düzelir ona göre dışınız, zahiriniz.

Ä°nsanın a’zaları, kalbine baÄŸlıdırlar.
Kalb iyiyse, onlar da hep iyilik yaparlar.)

Başka bir mektubunda buyurdu ki: (Evladım!
Her gün, yaklaşıyoruz ölüme adım adım.

Tavsiye ederim ki, kork Allah’tan her zaman.
Bu fırsat elde iken, ahirete hazırlan.

Ölüp de, ahirete gitmiÅŸ farzet kendini.
Allah’ı görür gibi, ifa et amelini.

Gün geçtikçe ömrümüz, daha noksanlaşıyor.
Ecel de, o nisbette bizlere yaklaşıyor.

Aklı olan, günahta heba etmez ömrünü.
Gönül vermez dünyaya, düÅŸünür ölümünü.

Mahşerin şiddetini hatırlayarak her an,
O güne hazırlanır, gece gündüz durmadan.)