Seyfeddin-i Faruki, büyük velilerdendir.
Binlerce insanların kalbini etti tenvir.

Bu zat anlatıyor ki: Tabiin-i kiramdan,
Amir ibni Abdullah var idi evliyadan,

Namaza durduÄŸunda, geçerdi kendisinden.
Tamamen sıyrılırdı, dünya düÅŸüncesinden.

Yanında çocukları, bağırıp çağırsalar,
Bunlardan, hiç haberi olmazdı zerre kadar.

Dediler ki: (Efendim, siz durunca namaza,
Hiç dünya düÅŸüncesi gelmez mi yadınıza?)

Buyurdu ki: (Allah’ın huzurundayım artık.
BaÅŸka bir ÅŸey düÅŸünmek, hiç olur mu muvafık?

Namazlarda, daima ÅŸu gelir ki kalbime:
Nasıl cevap veririm mahÅŸer günü Rabbime?

Cennete mi giderim, yoksa Cehenneme mi?
Çok zaman, bu düÅŸünce meÅŸgul eder kalbimi.)

Gündüz oruçlu idi, kılardı gece namaz.
Bunlardan baÅŸka bir ÅŸey, vermezdi ona bir haz.

Bir kimse, kendisini, gelmiÅŸ idi görmeye,
Baktı, namaz kılıyor, başladı beklemeye.

Selam verip dedi ki: (Safa geldin kardeÅŸim.
Biraz çabuk söyle ki, acildir zira iÅŸim.)

Şaşırdı gelen adam, arz etti ki: (Hayırdır.
Bu kadar acil olan ne gibi işin vardır?)

(Ölümü bekliyorum) buyurup o gelene,
BaÅŸka ÅŸey söylemeden, namaza durdu yine.

Ruhunu, namazdayken vermeyi istiyordu.
Bunun için, namazdan çıkmak istemiyordu.

Vefatlarından sonra, bir mübarek veliyi,
Bir gece, rüyasında görmüÅŸtü bir sevdiÄŸi.

Sordu: (Ne muamele eyledi Allah size?)
Buyurdu: (KeÅŸf, keramet gibi neyim var ise,

Hiç iÅŸe yaramadı onların bir tanesi.
Olmadı hiç birinin bana bir faidesi.

Yalnız bir gece vakti, iki rekat bir namaz,
İmdadıma yetişti, azaptan oldum halas.)

Sehl-i Tüsteri vardı, asrının bir tanesi.
Ve Zünnun-i Mısri’nin makbul bir talebesi.

Namaza, fevkalade verirdi ehemmiyet.
Talebesine dahi bunu öÄŸütlerdi hep.

Ömrünün sonlarında, nihayet oldu hasta.
Eli ve ayakları tutmaz oldu adeta.

Lakin günde beÅŸ defa, namaz vakitlerinde,
Olurdu a’zaları, eski kuvvetlerinde.

Yine Hallac-ı Mansur vardı ki evliyadan,
O, hep namaz kılardı gece gündüz durmadan.

Öyle çok yapardı ki o ibadet ve taat,
Her gün namaz kılardı istisnasız bin rekat.

Hatta bu âdetini, bir gün aksatmamıştı.
Yalnız öldüÄŸü gece, beÅŸyüz rekat kılmıştı.