Sırri-yi Sekati ki, devrinin bir tanesi.
Ve Maruf-i Kerhi’nin mümtaz bir talebesi.
Üstadıdır hem bu zat, Cüneyd-i BaÄŸdadi’nin.
Vera ile takvada, bir tekiydi devrinin.
Bir yere gitse idi, aÄŸaçlar, taÅŸlar bile,
Ona selam verirdi, kendi lisanlariyle.
Yürüyerek kırk defa eyledi haccı ifa.
Sohbeti deva idi, her bakışı bir şifa.
O, Maruf-i Kerhi’yi tanımıyorken henüz,
Hep ticaret iÅŸleri yapardı gece gündüz.
Bir gün, Maruf Kerhi’yi gördü o biri ile.
Hurma çekirdekleri topluyordu eliyle.
Niçin topladığını sorunca kendisinden,
Buyurdu: (Åžurada bir çocuk gördüm teminden.
Bütün arkadaÅŸları oynarken neÅŸe ile,
O, hiç oynamıyor ve aÄŸlardı gözyaÅŸiyle.
Niçin aÄŸladığını çocuktan sorunca hem,
Dedi ki: Ben yetimim, ne babam var, ne annem.
Arkadaşlarımınsa, var anne babaları.
Onların, benim gibi yok keder ve gamları.
Benim ne elbisem var, ne de bir oyuncağım.
Sevinemiyorum ki, nasıl oynayacağım?
Bu yetimin sözleri, kalbime iÅŸledi pek.
Tek arzum, ÅŸimdi onu bir ÅŸeyle sevindirmek.
Yerden, çekirdekleri topladım ki ben ise,
Parasıyla alayım çocuÄŸa bir elbise.
Anladım ki o çocuk, hem öksüzmüÅŸ, hem yetim.
Onu sevindirmektir ÅŸu anda tek niyetim.)
Bunları öÄŸrenince, o, Maruf-i Kerhi’den,
Kalbine, bir merhamet duygusu geldi birden.
Bir elbise giydirdi yetimin üzerine.
Ve iyi oyuncaklar alıp verdi eline.
Maruf-i Kerhi dahi, oldu buna muttali.
Ve gördü ki, yetimin deÄŸiÅŸmiÅŸ eski hali.
O dahi oynuyordu, zevk ve neÅŸe içinde.
Hoplayıp zıplıyordu, çocukların peÅŸinde.
Buyurdu ki: (Ey Sırri, dinle beni şimdi sen.
Sen, bu yetim çocuÄŸu nasıl sevindirdiysen,
Allahü teâlâ da, çok sevindirsin seni.
Çekip alsın kalbinden, bu dünya sevgisini.
Sana ihsan eylesin ilim, amel ve ihlas.
Seni, kendisi ile meÅŸgul etsin O esas.)
O, Maruf-i Kerhi’den alınca bu duayı,
Her an hatırlar oldu Allahü teâlâyı.
Bu dünyanın sevgisi, gönlünden çıktı hemen.
Ölüm ve ahireti dert eyledi tamamen.
Aşk-ı ilahi ile yanar oldu kalbi hep.
Hocasının duası, bu hale oldu sebep.
Talebesi Cüneyd-i BaÄŸdadi söyler ki hem,
(Hiç ilgilendirmezdi onu dinar ve dirhem.)
|
