Ubeydullah-ı Ahrar, bazı talebesiyle,
Bir yere giderlerken ziyaret gayesiyle,

Kağıt kalem istedi, talebenin birinden,
(Ebu Said) yazdı ve cebine koydu hemen.

Sonra da, bir fatiha okudu onun için.
Hiç kimse, hikmetini anlamadı bu iÅŸin.

Bir tanesi sordu ki: (Efendim, az önce siz,
Ebu Said ismini, ne için kaydettiniz?)

Buyurdu ki: (Bu, öyle birinin ismidir ki,
Çok yakında, o olur bu yerlerin meliki.

Semerkant, Horasan ve TaÅŸkent’i de alarak,
Bütün bu bölgelere, hükmeder tam olarak.)

Fazla geçmemiÅŸti ki o günden itibaren,
Ebu Said’in ismi, yükseldi hakikaten.

MeÄŸer Ebu Said de, o günün sabahında,
Evliyadan birini görmüÅŸtü rüyasında.

O veli, kendisine dedi: (Ya Eba Said!
Ubeydullah Ahrar’ın, sohbetine sen de git.

Bak, o senin ismini yazıp koydu cebine.
Ve fatiha okudu sırf senin nusretine.

Bu devrin kutbu odur, TaÅŸkent’tedir hem ÅŸu an.
KoÅŸ onun hizmetine, geçirme daha zaman.)

Uyanınca gördü ki, tutulmuÅŸ kendisine.
Ve o gün yola çıktı, TaÅŸkent memleketine.

Varınca, ahaliden sordu onun evini.
Ve öÄŸrendi onlardan, nereye gittiÄŸini.

Daha sonra, atını koşturdu o tarafa.
Onun muhabbetiyle yanıyordu adeta.

Bu aÅŸk ve heyecanla, koÅŸturdu o gün atı.
Ve nihayet yetiÅŸip, gördü o veli zatı.

Ubeydullah Ahrar’ı görür görmez o bizzat,
Dedi ki: (Ä°ÅŸte budur, rüyada gördüÄŸüm zat.

Odur benim ismimi yazıp cebine koyan.
Ve odur, benim için bir fatiha okuyan.)

Attan inip, hürmetle gidiverdi yanına.
Ve attı kendisini, mübarek ayağına.

Bu görüÅŸmeden sonra, o gitti diyarına.
Hayli asker toplanıp, birikti etrafına.

Semerkant’ı fethetmek gayesiyle tekrardan,
Gelip himmet istedi, Ubeydullah Ahrar’dan.

Buyurdu ki: (Bu iÅŸte, nedir maksat ve niyet?
EÄŸer Allah içinse, eriÅŸir yardım, medet.)

Ubeydullah Ahrar’ın himmet ve duasıyla,
Semerkant üzerine yürüdü ordusuyla.

Bir ara, Ebu Said baktı ki cenk gününde,
Ubeydullah Ahrar da gider ordu önünde.

Ondan kuvvet alarak, verdi bir (Hücum!) emri,
Ä°ki saat içinde, fetheyledi o yeri.