Ubeydullah-ı Ahrar, pek mütevazı idi.
Kimi görse, muhakkak bir dua ister idi.

Kendisi anlatıyor: Büyük küçük, hür köle.
Hiç tanımasam dahi, karşılaÅŸsam kiminle,

(Bana dua et) diye yalvarıyordum içten.
Åžayet dua ederse, uçuyordum sevinçten.

Yine bir gün, başımdan ÅŸu vaka geçti benim.
Verimli bir tarlası var idi validemin.

Validem, o tarladan kaldırdıkça buÄŸdayı,
Bana da gönderirdi, hisseme düÅŸen payı.

Yine göndermiÅŸ idi, o buÄŸdaydan bir kere,
Ben de, o buğdayları boşaltmıştım kilere.

DöndüÄŸümde, gördüm ki kilerde meÅŸgul iken,
Dönüp gitmiÅŸ geriye, o buÄŸdayı getiren.

(Ne için o kimsenin duasını almadım?)
Diye düÅŸünerekten, çok üzülüp aÄŸladım.

KoÅŸup hemen peÅŸinden, yetiÅŸtim en nihayet.
Yalvararak dedim ki: (Lütfen bana dua et.

Belki senin duanla bağışlar beni Rabbim.
Ve duan sayesinde, düzelir belki halim.)

O kiÅŸi hayret edip, dedi ki: (Ne dersiniz.
Herhalde başkasına beni benzetirsiniz.

Ben cahilim, ilgim yok bahsettiÄŸin ÅŸey ile.
Yüz yıkamayı bile bilemem layıkıyle.

Senin istediÄŸin ÅŸey, bende yok ki vereyim.
Ama madem istedin, bir dua eyleyeyim.)

Ellerini kaldırıp, etti ki öyle dua,
Açılma oldu hemen, batınımda o anda.

Zira bir kul, bir kula dua ederse eÄŸer,
Rabbimiz o duayı, elbette kabul eder.

Bu zat buyuruyor ki: (DoÄŸru kitap okuyun.
Faideli ilimle ruhunuzu doyurun.

Nasıl beden muhtaçsa, hergün gıda almaya,
Ruhun da ihtiyacı var muhakkak gıdaya.

Bedenimiz, topraktan yaratıldığı için,
Ondan çıkan ÅŸeylerdir gıdası bu bedenin.

Mesela ekmek ve su, yine sebze ve meyve.
Toprak mahsulü olup, gıdadır bedenlere.

Ruh, âlem-i emir’den yaratılmıştır fakat.
Bedenin gıdasından, alamaz lezzet ve tat.

Ä°lim, sohbet, ibadet ve Kur'an tilaveti.
İşte ruh, bu şeylerden alır asıl kuvveti.

Gıdasını muntazam alamayınca beden,
Nasıl ki zayıf düÅŸüp, hastalanırsa hemen,

Ruhun dahi gıdası verilmezse eğer ki,
Zayıflar, hasta olur ve hatta ölür belki.

Ruhun ölmesi demek, imansız olmasıdır.
Cezası, ahirette ebedi yanmasıdır.