Ubeydullah-ı Ahrar, buyurdu ki bir kere:
(Ä°nsan, hiç gitmemeli bilmediÄŸi bir yere.

Hak’tan gayri her ÅŸeyden, yüz çevirip Müslüman,
Allahü teâlâya dönmelidir her zaman.

Bularak gönül ehli bir Ä°slam âlimini,
Onun rehberliÄŸinde, düzeltmeli halini.

Bayezid-i Bistami, bir gün sabah dersine,
BaÅŸlarken, bir durgunluk gelmiÅŸti kendisine.

Toparlayamıyordu o bir türlü zihnini.
Anladı hemen sonra, bu halin sebebini.

Buyurdu: (Bir yabancı var bugün içimizde.
Söyleyin, bulunmasın bizim meclisimizde.)

Talebeler bakınıp, kimseyi görmediler,
(Efendim, içimizde yabancı yok) dediler.

Buyurdu: (Öyle ise, bakın da, bu arada,
Yabancıya ait bir eşya var mı burada?)

Talebeler, dergahta her tarafa baktılar.
Gördüler ki, bir yerde bir yabancı asa var.

Gelip haber verince, bunu kendilerine,
O asayı çıkartıp, devam etti dersine.

Ubeydullah Ahrar’ın bir sohbetinde dahi,
Yine aynı ÅŸekilde, olmuÅŸtu böyle vaki.

Talebesinden biri, fasıklardan birinin,
GömleÄŸini giyerek, sohbete geldi o gün.

O zaman buyurdu ki Ubeydullah-ı Ahrar:
(Bu gün meclisimizde, yabancı bir koku var.)

Bakındı talebeler, bu yabancı kim? diye.
O zaman üstadları döndü o talebeye.

Buyurdu ki: (O koku, senden geliyor oÄŸlum.
Bir fasığın gömleÄŸi sende var sanıyorum.)

O talebe, dışarı çıktı hemen odadan.
GömleÄŸini deÄŸiÅŸip, avdet etti tekrardan.

O zaman o büyük zat, huzur-u kalple yine,
Gayet rahat olarak, devam etti dersine.

Bir gün de buyurdu ki: (Namaz, dinde direktir.
Zira Müslüman demek, sanki namaz demektir.

Ä°ÅŸin başı namazdır, mümindir namaz kılan.
EÄŸer kılmıyor ise, ÅŸüphelidir o zaman.

Hiç özrü olmaksızın, sırf tembellik ederek,
BeÅŸ vakit farz namazdan, kazaya kalsa bir tek,

Azabı çetin olup, Cehennemde yanmaktır.
Zira Rabbin emrini, bu, hafife almaktır.

Acele kaza etmek lazımdır o namazı.
Yoksa, zaman geçtikçe, kat kat artar cezası.

Yani o farz namazı, kaza edecek kadar,
Sonra boÅŸ ve müsait geçtikçe dakikalar,

AteÅŸte yanacağı müddet de çoÄŸalır hep.
Öyleyse kul Rabbinden, etmeli hayâ, edep.)