İmamı, o zaman ve sonraki zamanlarda,
Gelen büyük âlimler, methettiler her anda.

Malik hazretlerine, gelince bir gün Ä°mam,
O, ayaÄŸa kalkarak, gösterdi bir ihtiram.

O gidince, dedi ki yanındaki zevata:
(Ebu Hanife derler, ÅŸimdi giden bu zata.

Öyle bir âlimdir ki, mesela o zat eÄŸer,
Åžu aÄŸaç, altındandır der ise, isbat eder.)

Bir âlim de diyor ki: (Ederim ki ben yemin,
Onun gibi bir fakih, görmedi ruy-i zemin.

O mübarek aÄŸzından, din ile alakadar,
Bir tek kelam duymaya, veririm yüzbin dinar.)

Davud-u Tai’nin de yanına, bir diyardan,
Gelip, sitayiÅŸ ile bahsettiler Ä°mamdan.

O dahi buyurdu ki: (O, kutup yıldızıdır.
Karanlıkta kalanlar, onunla yol, iz bulur.)

Hafız Abdül’aziz de diyor ki: (O, miyardır.
O, ehl-i sünnet ile, baÅŸkasını ayırır.

Kim onu seviyorsa, ehl-i sünnettir o zat.
Sevmiyorsa, olmuÅŸtur sapık ve ehl-i bid’at.)

Süfyan-ı Sevri’nin de, biri geldi yanına.
(Ben, İmamın yanından gelirim) dedi ona.

Buyurdu: (Yeryüzünün en büyük âliminin,
Yanından geliyorsun, acaba var mı bilgin?)

İmam-ı Şafii de buyurdu ki bunda hem:
(Ben, ondan daha büyük fıkıh âlimi bilmem.

Kim öÄŸrenmek isterse, fıkıh ilmini eÄŸer,
Onun talebesiyle bulunsun, ona yeter.)

Ahmed bin Hanbel dahi, der ki: (Ä°mam-ı a’zam,
Vera, zühd ve takvada, çok titizdi ve saÄŸlam.

Ahiret derdi ile, dertlenmişti o asıl.
O zatı anlayacak kimse yoktur velhasıl.)

Ä°mam-ı Malik’e de, dediler ki: (Niçin siz,
Hep Ä°mam-ı a’zamı fazla methedersiniz?)

Buyurdu ki: (Öyledir, çünkü onun sözleri,
Ä°nsanlara, daha çok olmuÅŸtur faideli.

Ä°lim sahibi olan, olsa da pek çok zevat,
Onunla mukayese edilmez onlar fakat.)

Hem Yahya bin Muaz da, rüyasında bir gece,
Resulullahı gördü ve sevindi bir nice.

Dedi: (Ya Resulallah, ararsam sizi ÅŸayet,
Nerde bulabilirim, var mıdır bir işaret?)

Buyurdu: (Ä°lmindeyim ben Ä°mam-ı a’zamın.
Oradan başka yerde arama beni sakın.)

İmam-ı Gazali de, buyurdu ki nihayet:
(Ä°mam, gece ve gündüz, ederdi çok ibadet.

Zühd ve takva sahibi bir kimseydi o her an,
Çok fazla korkuyordu Allahü teâlâdan.)