MüÅŸrikler iÅŸkencede, yaÅŸlı genç, kadın erkek,
Gibi ayırımlarda bulunmazlar idi pek.

Kimi bulurlar ise ilk iman edenlerden,
Ona, çok iÅŸkenceler yapıyorlardı hemen.

Bir de (Zinnire Hatun) var idi ki, kimsesiz,
O da iman etmekle ÅŸereflenmiÅŸti henüz.

Müslüman olduÄŸunu haber aldıklarında,
Ona da işkenceye başladılar anında.

BoÄŸazını sıkarak, derlerdi: (Dön dininden!)
O, bayılıp düÅŸerdi nefesi bittiÄŸinden.

Bilhassa Ebu Cehil yapıyordu böyle hep.
Hatunun, görmez oldu gözleri bundan sebep.

Ebu Cehil dedi ki, ederek hem istihza:
(Gördün mü, gözlerini kör etti Lat ve Uzza.)

Zinnire Hatun ise dedi: (Ya Eba Cehil!
Hayır, asla bu senin dediğin gibi değil.

Lat ve Uzza putları, hiçbir iÅŸe yaramaz.
Kendine tapmayanı, tapandan ayıramaz.

Ve lakin benim Rabbim, gözlerimin nurunu,
Ä°adeye kadirdir, yapabilir O bunu.)

Onun bu dileÄŸini, gerçekten cenâb-ı Hak,
Kabul edip, gözleri açıldı tam olarak.

Ve hatta eskisinden görürdü daha iyi.
Bunu, o kâfirlerin gördüler hepsi dahi.

Lakin inatlarından imana gelmediler.
Açık mucizelere, (Bu, sihirdir) dediler.

Onlar Resulullaha, baÅŸ gözüyle bakarak,
Ä°man edemediler çok fena aldanarak.

Sahabe-i kiramın çektiÄŸi ızdıraba,
Pek çok üzülüyordu o Resul-i mücteba.

Ä°slam’ın yayılması, öÄŸrenilmesi için,
Emniyetli bir yere ihtiyaç vardı ilkin.

Erkam hazretlerinin var idi ki bir evi,
Onu seçti bu iÅŸe Allah’ın Peygamberi.

Bu, Safa tepesinin tam doÄŸu cihetinde,
Yüksekçe bir yerdeydi, dar bir sokak içinde.

Kâbe, görülüyordu rahatlıkla oradan.
Ve çok elveriÅŸliydi emniyet bakımından.

Hem kontrol yönünden de, zira gelen gidenin,
Yeri, gayet uygun ve müsaitti bu evin.

Resulullah bu evde, gündüz oturuyordu.
Eshabına Ä°slam’ı her gün anlatıyordu.

Müslüman olacaklar, gelirlerdi bu eve.
Ve ÅŸereflenirlerdi imana gelmek ile.

Allah’ın Habibinin, kalblere deva olan,
Mübarek sohbetini o mübarek aÄŸzından,

Nefes almaz ÅŸekilde, edeple dinlerlerdi.
Hatta yutarcasına, bir bir ezberlerlerdi.