Umeyr ibni Veheb ki, cahiliyet devrinde,
DüÅŸman tarafındaydı meÅŸhur Bedir harbinde.

Bir oÄŸlu esir olup, firar etti kendisi.
Bu hususu, Safvan'la konuÅŸtular ikisi.

Safvan dedi: (Ya Umeyr, Bedir'den sonra, bana,
Yaşamanın bir tadı kalmadı benden yana.)

Umeyr dedi: (Vallahi bu sözün tam yerinde.
OÄŸlum hâlâ esirdir Müslümanlar elinde.

EÄŸer borcum olmasa, düÅŸünmesem maiÅŸet,
Onun intikamını alırdım gidip elbet.)

Safvan dedi: (Ya Umeyr, maiÅŸet ve borcunu,
Üstüme alıyorum, hiç düÅŸünme sen bunu.

Bu hususta, yapacak bir ÅŸeyin varsa ÅŸayet,
Hiç durma, Medine’ye ÅŸimdi eyle hareket.)

Umeyr memnun olmuştu, kalktı hemen yerinden.
Dedi: (Kurtulamazlar artık benim elimden.)

Kılıcını çıkarıp, zehirledi iyice.
Eteğinin altına yerleştirdi gizlice.

Daha sonra, pür hiddet devesine binerek,
Ulaştı Medine'ye halini gizleyerek.

Tam mescidin önünde, inerken devesinden,
Hazret-i Ömer görüp, yapıştı ensesinden.

Üstün firasetiyle tanımıştı kendini.
Tahmin etti kötü bir maksatla geldiÄŸini.

Hazret-i Ömer ile, diÄŸer eshab-ı güzin,
Çıkardılar Umeyr’i huzuruna Resulün.

Ona sual etti ki ÅŸanı büyük Peygamber:
(Mekke’den Medine’ye niçin geldin ya Umeyr?)

Dedi ki: (Ya Muhammed, geldim, rica edeyim.
Oğlumu bağışlarsan, alıp geri gideyim.)

Buyurdu: (Eteğinin altında gizlediğin,
O zehirli kılıcı, ne maksatla getirdin?

Sonra sen, Safvan ile Mekke’de, bir odada,
Nasıl anlaşmıştınız, beyan eyle onu da.)

Umeyr çok ÅŸaşırmıştı, başını eÄŸdi öne.
Bir şeyler oluyordu o sırada kalbine.

Neler konuÅŸtularsa Safvan’la, teker teker,
Bütün tafsilatıyla söyleyince o Server,

Mahcubiyet içinde deÄŸiÅŸti benzi birden,
Dedi: (Hak Peygambersin, iman ettim ÅŸimdi ben.

Zira işitmemişti kimse bu şartımızı.
Hak teâlâ bildirdi sana bu sırrımızı.)

Kelime-i ÅŸehadet getirerek o anda,
Müslüman oluverdi Resulün huzurunda.