Safiye hatun var ki, hanım sahabilerden,
Gazaların hepsine katıldı hemen hemen.
Bu hatun, halasıdır hazret-i Peygamberin.
Annesidir hem dahi Sahabeden Zübeyr’in.
OÄŸlu ile birlikte, imana geldi bir gün.
Hicret etti sonra da, emri ile Resulün.
İmanları kuvvetli olmuştu evladiyle.
Hizmet etti Ä°slam’a, hem de kadın haliyle.
Bir gün Ebu Leheb'in, çıkarak karşısına,
Dedi ki: (Ey kardeşim, yakışır mı bu sana?
Muhammed-ül emine hor, hakir bakıyorsun.
Onun nübüvvetine niçin inanmıyorsun?
Vallahi hep âlimler diyorlar ki ÅŸimdiden,
Bir Peygamber gelecek bugünlerde KureyÅŸ’ten.
O Nebi iÅŸte budur, gel, eyleme itiraz.
İman eyle sen dahi, var ise aklın biraz.)
Hazret-i Safiyye’nin davetine karşılık,
Yine iman etmeyip, küfürde kaldı artık.
Resulün validesi Âmine Hatun ile,
Safiyye’nin annesi, kardeÅŸti birbiriyle.
Yani Safiyye Hatun hem baba, hem anneden,
Akraba oluyordu Peygambere önceden.
Hatun iken, cenklere katılırdı yine de.
Ve lakin Uhud günü kalmıştı Medine’de.
Hassan ibni Sabit’in köÅŸkünde bulunurken,
Sokulmak istediler yahudiler gizliden.
Hatta köÅŸkün dibine, göndererek birini,
Dinlemek istediler, ne olup bittiÄŸini.
Safiyye, onu görüp, pencereyi açmadan,
Seslendi ki: (Ey Hassan, öldür ÅŸunu kaçmadan!)
Lakin o, sakat idi, özürlüydü bacağı.
Kendisi, bir kalası kapıp indi aşağı.
Yahudinin başına indirdi birdenbire.
MüÅŸrik, ölü olarak devrildi hemen yere.
Sonra da, kılıcını asarak omuzuna,
Cenk etmek maksadıyla, düÅŸtü Uhud yoluna.
O sırada Uhud’da karışmıştı cenk yeri.
Sahabe, ÅŸaÅŸkınlıktan çekildiler az geri.
Ä°ÅŸte Safiyye Hatun yetiÅŸti tam o ara.
Kılıcını sıyırıp, hücum etti küffâra.
Bir yandan da eshaba cesaret veriyordu.
(Ey müminler toplanın, dağılmayın!) diyordu.
Peygamber efendimiz, çağırarak Zübeyr’i,
Buyurdu ki: (Annene söyle de, çıksın geri.
Zira vakıf olursa Hamza’ya yapılana,
Dayanamaz, kederden halel gelir aklına.)
Onun bu ÅŸecaati, destan oldu dillere.
Bu güzel halleriyle, taht kurdu gönüllere.
YetmiÅŸüç yaşındayken vefat etti mübarek.
Hayatı, nesillere oldu güzel bir örnek.
|
