O Halid bin Velid ki, muzaffer bir kumandan.
Ölüm hastalığına yakalandı bir zaman.

Silah arkadaÅŸları yanındaydı hep o gün.
Kılıcını istedi son anında ömrünün.

Kabzasını, şefkatle okşayıp o halinde,
Dedi: (Nice kılıçlar parçalandı elimde.

Ölümümü görecek son kılıç, iÅŸte budur.
Ve lakin üzüldüÄŸüm bir husus var ki, ÅŸudur:

SavaÅŸ meydanlarında geçirmiÅŸken ömrünü,
Yatakta mı olacak bu Halid'in ölümü?

Hiç rahat yatağında ölen yok Sahabeden.
Hepsi ÅŸehid oldular, küffârla cenk ederken.

Ah Halid!, ÅžehidliÄŸe kavuÅŸamayan Halid!
Ömrün cenklerde geçti, çok kiÅŸi buna ÅŸahid.

Vücudumda bir karış yer yoktur ki, orası,
Almasın ok ve kılıç, yahut mızrak yarası.

Yıllarca, Ä°slam için, savaÅŸ meydanlarında,
At koÅŸturan bu Halid, ölüyor yatağında.

Halbuki kılıç elde, harp ederken küffârla,
DüÅŸüp ÅŸehid olmayı isterdim ne de fazla.)

Hatırladı o anda meÅŸhur Yermük gününü.
Daha da mahzunlaÅŸtı, dedi: (Ah! Yermük günü!

Kanların, bir sel gibi aktığı ah o Yermük!
Hiç hatırlamıyorum bir savaÅŸ, senden büyük.

Hatta üçbin yiÄŸitle, yüzbin kâfire karşı,
Muzaffer olduğumuz meşhur Mute savaşı.

Ey Yermük! Mute’yi de unutturdun sen bize.
O ne müthiÅŸ gündü ki, nakÅŸolmuÅŸ zihnimize.

O at kiÅŸnemeleri, (Allah Allah!) sesleri,
Ä°nsanlara dar gelen kanlı Yermük vadisi.

Kendimi, o vadide hissediyorum ÅŸu an.
Ya Rabbi, dirilt beni bir harp olduÄŸu zaman.

Ben dahi katılıp da, küffârla cenk edeyim.
Savaşın hakkı neyse, yetişip tam vereyim.

Bu cihada, muhakkak sarılın ey insanlar!
Zira ancak cihadla korunur bu topraklar.)

Sonra rica etti ki: (Kaldırınız beni az!)
Kaldırdılar, kılıca dayanıp durdu biraz.

Dedi: (Şimdiye kadar, ben taşıdım hep seni.
Bu günden sonra ise, sen taşı biraz beni.

Ya Rabbi, sanki cenkte savaşırmışcasına,
Can verip kavuşmayı isterim şimdi sana.

Atım ve kılıcımdan başka yoktur bir şeyim.
Rabbimin huzuruna, böyle gitmek isterim.

Kabrimi, kılıcımla kazınız ey insanlar!
Kılıç ÅŸakırtısından zevk alır kahramanlar.)

Söyledi daha sonra kelime-i ÅŸehadet.
Yatağına düÅŸerek, vefat etti nihayet.