Mücahidler Mute’de, savaÅŸ yaptıkları an,
Resulullah, mescidde bulunurdu o zaman.

Huzuruna çağırdı cümle eshabını da.
Lakin çok üzüntülü hali vardı o anda.

Eshabdan bir tanesi, dedi: (Ya Resulallah!
Canımız, her şeyimiz fedadır sana vallah.

Üzgün görünürsünüz, acaba sebep nedir?
Size bakıp, biz dahi oluruz müteessir.)

Peygamber-i ziÅŸanın mübarek gözlerinden,
GözyaÅŸları akarak, buyurdu ki cevaben:

(Beni üzen, eshabın ÅŸehid olmalarıdır.
Zira ÅŸu an Mute’de, ÅŸiddetli bir harp vardır.)

O an harp meydanını, gözleriyle görerek,
Eshabına, herÅŸeyi anlattı ÅŸöyle tek tek.

(Ey eshabım, önce Zeyd sancağı aldı ele.
Lakin ÅŸehid edildi düÅŸman mızraklariyle.

Cafer bin Ebi Talip sancağı aldı ondan.
DüÅŸman ordularına saldırdı hiç durmadan.

Çarpışıp ÅŸehid oldu o dahi en nihayet.
Ona da nasib oldu bu devlet ve saadet.

Yakuttan iki kanat Rabbimiz verdi ona.
O, dilediÄŸi zaman uçmaktadır her yana.

Ondan sonra sancağı, İbni Revaha aldı.
Yalın kılıç düÅŸmanın ortalarına daldı.

Çarpışıp ÅŸehid oldu o da nihayetinde.
Cennette oturuyor altın taht üzerinde.)

Mübarek gözlerinden yaÅŸlar boÅŸanıyordu.
GözyaÅŸları içinde sonra ÅŸöyle buyurdu:

(Abdullah bin Revaha, vakta ki oldu ÅŸehid,
Ä°slam’ın sancağını aldı Halid bin Velid.

Ya Rabbi, Halid senin kılıcındır ki elbet,
DüÅŸmanın karşısında, Halid’e sen yardım et.)

Resulullah bunları, Sahabe-i güzine,
Anlatıp, geldi sonra Cafer’in hanesine.

Hanımı Esma Hatun, o gün çocuklarını,
Yıkayıp, giydirmiÅŸ ve tarardı saçlarını.

Peygamber efendimiz, ÅŸehid olan Cafer’in,
Yetim çocuklarını görmek istedi ilkin.

Buyurdu ki: (Ey Esma, Cafer’in çocukları,
Nerededir, sen şimdi bana getir onları.)

Getirince kokladı, öpüp bastı baÄŸrına.
Mübarek gözyaÅŸları aktı yanaklarına.

Esma Hatun sordu ki: (Ya Resulallah, niçin,
Onlara, yetim gibi muamele edersin?

Yoksa beyim Cafer’e ve arkadaÅŸlarına,
Bir hal mi vuku buldu, söyleyin lütfen bana.)

O hatuna cevabı, ÅŸöyle oldu Resulün:
(Evet, ÅŸehid oldular ya Esma onlar bugün.)