Åžanlı Ä°slam ordusu Bedir’e vardığında,
Hep birlikte tekbirler getirdiler anında.

BaÅŸlamak üzereydi savaÅŸa iki ordu.
Heyecan, son haddine gelmiÅŸ bulunuyordu.

Lakin ÅŸöyle bir âdet var idi ki o zaman,
Harb edecek ordular, henüz karşılaÅŸmadan,

Önce, iki taraftan yiÄŸitler çıkıyordu.
Karşılıklı olarak, bunlar çarpışıyordu.

Bu ilk çarpışmalarla, taraflar, yavaÅŸ yavaÅŸ,
Harbe ısınırlardı olmadan henüz savaÅŸ.

MüÅŸriklerden birisi, çiÄŸneyip bu âdeti,
Bir ok atıp, eshabdan birini şehid etti.

Bu hareket, güç geldi sahabe-i kirama.
Ä°çleri volkan gibi baÅŸladı kaynamaya.

O sırada üç kâfir, ileriye çıktılar.
Üçü de, en azılı Ä°slam düÅŸmanıydılar.

Bunlar, Utbe ve Åžeybe iki birader idi.
Üçüncüsü, Utbe’nin oÄŸlu olan Velid’di.

Bunlar, mücahidlere ÅŸöyle nida ettiler:
(Bizimle çarpışacak içinizde var mı er?)

Mücahidlerden Ebu Huzeyfe hazretleri,
Kılıcını sıyırıp, hemen çıktı ileri.

Utbe, babası idi hem de bu sahabinin.
Fırladı babasıyla çarpışma yapmak için.

Ve lakin Resulullah, ona mani oldular.
(Dur ya Eba Huzeyfe, sen gitme!) buyurdular.

Sonra Afra hatunun iki oÄŸlu, beraber,
Muaz ile Muavvez adlı iki birader,

Ä°leriye çıktılar, onlarla çarpışmaya.
Bir de çıktı ileri Abdullah bin Revaha.

MüÅŸrikler, (Siz kimsiniz?) diye sual ettiler.
Onlar, (Biz Medineli müminleriz) dediler.

MüÅŸrikler seslendi ki: (Sizinle yok iÅŸimiz.
Biz, kendi kavmimizden insanları isteriz.

Ya Muhammed, sen bize, kavmimizden bize denk,
Bahadırlar gönder ki, onlarla edelim cenk.)

O zaman Resulullah, üç yiÄŸit sahabiye,
Dua edip emretti: (Geriye dönün!) diye.

Sonra da Eshabını süzerek ayrı ayrı,
Buyurdu ki: (Kalkınız ey Haşimoğulları!

Allah’ın bu dinini söndürmek için gelen,
Åžu müÅŸriklere karşı, çarpışın çekinmeden.)

Sonra, isimleriyle çağırdılar tek be tek:
(Kalk ya Ali, ya Hamza, ya Ubeyde!) diyerek.

Resulün emri ile, bu üç büyük sahabi,
Çıktılar ileriye, hemen aslanlar gibi.

Kılıçları sıyırıp, hemen ilerlediler.
Üç azılı kâfirin karşısına geçtiler.