Abdullah bin Ömer’den nakledilir ki: Bizler,
Bir yere gidiyorduk o Resulle beraber.

Yolda bir köylü ile karşılaÅŸtık bu defa.
Ona sual etti ki: (Ey köylü ne tarafa?)

(Evime gidiyorum) deyince, sordu hemen:
(Hayırlı bir iş yapmak ister misin peki sen?)

Köylü, merak içinde sordu ki: (O iÅŸ nedir?)
Buyurdu: (Allah’a ve bana iman etmendir.

Yani Allah’tan baÅŸka ilah olmadığına,
Muhammed'in de Onun Resulü olduÄŸuna,

Åžehadet getirip de, eÄŸer iman edersen,
En hayırlı bir işi işlemiş olursun sen.)

Köylü sual etti ki: (Åžahidin var mı buna?)
Buyurdu: (Ebette var, yeter ki inan bana.

Mesela ÅŸu ilerde gördüÄŸün aÄŸaç dahi,
Buna şehadet edip, inanır bizatihi.)

O esnada aÄŸaçtan bir nida geldi bizzat,
Diyordu ki: (Allah’ın Peygamberidir o zat.)

Köylü ÅŸahit olunca bu hale bizatihi,
Åžehadeti söyleyip iman etti o dahi.

Çok severdi Resulü hem Abdullah bin Ömer.
ÇoÄŸu zaman, Onunla bulunurdu beraber.

Yanından bir an bile istemezdi ayrılmak.
En büyük arzusuydu, hep Onunla bulunmak.

Resulullah, namazı nerede kılsa idi,
O dahi aynı yerde kılmak arzu ederdi.

Pek çok hadiselere ÅŸahid oldu yanında.
Çok hadis-i ÅŸerifler dinledi huzurunda.

Hadis-i ÅŸerifleri en çok rivayet eden,
Biri de Abdullah bin Ömer’di sahabeden.

İbadette, sohbette, Veda Haccında bile,
Beraber bulunmuÅŸtu hep Resulullah ile.

Helal, harama ait hadis-i ÅŸeriflerden,
Yarıdan fazlasını, odur rivayet eden.

Resulullahtan sonra, altmış yıl, insanlara,
Fetva verip, Ä°slam’da hizmet etti ihlasla.

Çok sevdiÄŸi bir ÅŸeyi, halis niyet ederek,
İhtiyacı olana verirdi hem severek.

Çünkü biliyordu ki, âyet-i kerimede,
Åžöyle buyurmaktadır Hak teâlâ bir yerde:

(BeÄŸendiklerinizden çıkarıp vermezseniz,
Ä°yiler rütbesine asla eremezsiniz.)

Velhasıl Allah için yapardı her bir iÅŸi.
Yok idi insanlarla hiçbir alış veriÅŸi.