Peygamber efendimiz ve şanlı sahabiler,
Uhud harbinden sonra Medine’ye döndüler.

Kadınlar ve çocuklar dökülmüÅŸtü yollara.
Karşılıyorlar idi gelenleri o ara.

Hepsi merak ederdi Allah’ın Resulünü.
Ve görmek isterlerdi mübarek nur yüzünü.

Sa’d ibni Muaz’ın annesi KebÅŸe Hatun,
O Serveri düÅŸünüp, duruyordu pek mahzun.

OÄŸlu Amr da ölmüÅŸtü, harpte ÅŸehid olarak,
Lakin o, Peygamberi ediyordu çok merak.

Az sonra o Serveri saÄŸ ve salim görünce,
Merakı zail olup, kapıldı bir sevince.

Huzuruna gelerek, dedi: (Ya Resulallah!
Anam, babam ve canım fedadır sana Vallah.

Allah’a hamd olsun ki, saÄŸ salim gördüm seni.
Sen hayatta olunca, düÅŸünmem gayrisini.)

Sormadı oÄŸlu Amr’ı Allah’ın Habibine.
O Server ÅŸöyle deyip, teselli etti yine:

(Ey Sa’dın validesi, sana müjdeler olsun.
En yüksek mertebeye yükseldi senin oÄŸlun.

Åžehidlik rütbesine kavuÅŸan bu cemaat,
Ederler mahÅŸer günü ev halkına ÅŸefaat.)

Resulullah ve Eshap, henüz Uhud’da iken,
Sümeyra Hatun dahi, gelmiÅŸti Medine’den.

Onun da düÅŸündüÄŸü tek bir ÅŸey vardı o gün.
ÖÄŸrenmek istediÄŸi, hayatıydı Resulün.

Gelip gördü yerlerde ÅŸehid olan erleri.
Baktı, aralarında yatıyordu pederi.

Babasının ölümü, dokunmadı pek ona.
Bir Fatiha okuyup, devam etti yoluna.

Bir ÅŸehid daha gördü babasından ilerde.
Yaklaşınca gördü ki, kocasıymış o er de.

Ve lakin bu hatunun derdi bunlar deÄŸildi.
Onun tek düÅŸündüÄŸü, Allah’ın Habibiydi.

Devam edip, yerlerde gördü yine ÅŸehidler.
Baktı ki, bunlar dahi kardeşleriymiş meğer.

Fatihalar okuyup, seÄŸirtti ilerlere.
Resulü soruyordu gördüÄŸü kimselere.

Gördü en son saÄŸ salim Allah’ın Resulünü.
Unuttu birden bire cümle üzüntüsünü.

Dedi: (Ya Resulallah, babam, kocam, kardeÅŸim,
Åžehid düÅŸmüÅŸlerse de, gam deÄŸil benim için.

Benim derdim sen idin, hamd olsun Rabbimize.
Sen hayatta oldukça, dokunmaz onlar bize.

Sana bir şey olsaydı, o zaman mahvolurduk.
Senin ayrılığınla yanar da kavrulurduk.

AÄŸlayıp, gözümüzün yaÅŸları hiç durmazdı.
Yaralı kalbimize teselli bulunmazdı.)