Resulullah Bedir'de, Muhacirlerden sonra,
(Fikriniz nedir?) diye sual etti ensara.

Sa'd bin Muaz kalkıp, dedi: (Ya Resulallah!
Allah ve Resulü'ne iman ettik biz vallah.

Elbet hak ve doÄŸrudur her getirdiÄŸin senin.
Ä°taat hususunda söz verdik sana kesin.

Bizler, o sözümüzden asla geri dönmeyiz.
Her nereye gidersen, biz dahi emrindeyiz.

Başımız üzerinde tutarız her emrini.
Yeter ki bildir bize, ne ise dileÄŸini.

Denize dalsan bile, biz de hemen dalarız.
Hiçbirimiz, bir adım bundan geri kalmayız.

Hatır-ı şerifinde ne varsa, bize emret.
Tutarız can ve başla, etmeyiz muhalefet.

Bizim bir tek gayemiz, seni sevindirmektir.
Böylelikle rızana ve sevgine ermektir.)

Bu söze katıldılar hepsi can-ü gönülden.
UÄŸrunda can vermeye söz verdiler o günden.

Resulullah buyurdu: (Ey eshabım, gün bu gün.
Allah’ın lütfu ile, ÅŸad olarak yürüyün.

Zira ben, müÅŸriklerin, o savaÅŸ meydanında,
Ölecekleri yeri görüyorum ÅŸu anda.)

Müminler bu müjdeyi, Hakkın Sevgilisinden,
Alınca, bir aÅŸk ile yürüdüler izinden.

Hendek harbinde dahi, yine aynı şekilde,
SavaÅŸ devam ederdi bütün ÅŸiddeti ile.

Oklar uçuÅŸuyordu havada vınlayarak,
Taraflar arasında, vardı yine büyük fark.

DüÅŸmanlar onbin kiÅŸi, Eshab üçbin idiler.
Ayrıca, anlaşmayı bozarak yahudiler,

KureyÅŸ müÅŸrikleriyle ittifak eyleyince,
Müminler, çok sıkışık hale düÅŸtü bir nice.

Resulullah, eshaba buyurdu o gün hemen:
(Allahü teâlâya yemin ederim ki ben,

Bu karşılaştığımız sıkıntılar bitecek.
Cenâb-ı Hak, zaferi, bize nasip edecek.)

Resulden bu müjdeyi alınca mücahidler,
Hepsi, küffâra karşı bir aslan kesildiler.

Sa'd bin Muaz dahi, çok güzel çarpışırken,
Bir müÅŸrikin okuyla, yaralanmıştı birden.

Ok, atar damarına tam etmişti isabet.
Kan kaybı sebebiyle, ciddi idi vaziyet.

Dedi ki: (Ya ilahi, harp sürecekse hâlâ,
Bana ömür ihsan et, savaÅŸayım küffârla.

Yok eÄŸer bitecekse bu savaÅŸ ya ilahi,
Åžehidlik rütbesini ihsan et bana dahi.

Şu Beni Kureyza'nın akıbetini, bizzat,
Åžu dünyada görmeden, ruhumu alma fakat.)