Hicrette, o Resulle, hazret-i Ebu Bekri,
Asla bulamayınca o KureyÅŸ kâfirleri,

Çaresizlik içinde, bir yerde toplandılar.
GörüÅŸüp, bu hususta, yeni karar aldılar.

Dediler ki: (Onları, kim nerede görürse,
Ve hemen yakalayıp, acilen öldürürse,

Yahut esir alırsa diri yakalayarak,
Yüz deve alacaktır, o mükafat olarak.)

Süraka bin Malik de, duydu bu yüz deveyi.
DüÅŸündü: Yüz deveye, malik olmak ne iyi.

O böyle düÅŸünürken, biri tutup kolundan,
Dedi ki: (Ä°ki kiÅŸi, gider sahil yolundan.

Halen falan tepeye, belki eriÅŸmiÅŸlerdir.
Zannederim gidenler, aranan kiÅŸilerdir.)

Bindi hemen atına, bir anda uzaklaştı.
Az sonra, Resul ile Ebu Bekre yaklaştı.

Hücum edecekti ki arkadan o Servere,
Atı tökezlenerek, aniden düÅŸtü yere.

Yüz devenin hırsıyla, tekrar bindi atına.
Bundan ibret almayı, getirmedi aklına.

Yaklaştı tekrar yine, Sıddıkla Peygambere.
Bu hal, çok korku verdi hazret-i Ebu Bekre.

Dedi: (Ya Resulallah, düÅŸman geldi arkadan.
Korkarım hazretine bir zarar gelir ondan.)

Buyurdu ki: (DüÅŸmandan korkma ya Eba Bekir!
Zira Dost, her saniye bizimle beraberdir.)

Sonra dua buyurdu: (Ya ilahel âlemin!
Süraka’nın ÅŸerrinden, sen bizi eyle emin.)

O anda Süraka da, yaklaÅŸmıştı ki, birden,
Atının ayakları, kuma battı aniden.

O zaman vakıf oldu işin hakikatine.
Yalvardı can havliyle, Allah’ın Habibine.

Dedi: (Şimdi inandım, sen, elbet Peygambersin.
Beni bu felaketten, sen kurtarabilirsin.)

O zaman Resulullah, eyledi şu duayı:
(Ya Rab, doÄŸru diyorsa, halas et Süraka’yı.)

Bir anda kurtularak, çıktı kumun içinden.
Ve yanında ne varsa, Resule verdi hemen.

Lakin kabul etmeyip, buyurdular ki ona:
(İhtiyacım yok benim asla senin malına.

Ä°stediÄŸim ÅŸudur ki, gizleyesin yerimi.
Kimseye demiyesin, bu yoldan gittiÄŸimi.)

Süraka (Peki!) deyip, döndü hemen geriye.
Aynı yoldan giderken, rastladı çok kimseye.

Derdi ki: (Buralarda, onları çok aradım.
Nam ve nişanlarının izine rastlamadım.)

Onlar dahi, (Süraka doÄŸru söylüyor) diye,
Atlarını çevirip, dönerlerdi geriye.