Ebu Said-i Hudri, ÅŸöyle rivayet eder:
Bir hadis-i ÅŸerifte, buyurdu ki o Server:

(Hak teâlâ emriyle, o kıyamet gününde,
Yakuttan üç taht konur, ArÅŸ-ı a’la önünde.

SaÄŸa ve sola konur kürsilerden ikisi.
Bunların ortasına konur hem de birisi.

SaÄŸdakine, Ä°brahim Halilullah oturur.
Soldaki kürsiye ben, ortadaki boÅŸ durur.

O kürsiye, birazdan tazim, hürmet ederek,
Ebu Bekri getirip oturtur birçok melek.

Ve nida ederler ki: (Halil ile Habib'in,
Arasında olması, ne hoştur Ebu Bekrin.)

Rivayet ediyor ki, hem de Ebu Hüreyre:
Åžöyle buyurmuÅŸlardır, Resulullah bir kere:

Ben, mirac gecesinde, çıktığımda ArÅŸ'a dek,
Ä°ÅŸittim: (Ya Muhammed! ya Muhammed!) diyerek.

Hemence (Lebbeyk!) diye, cevap verdim nidaya.
Lakin aynı hitabı, duydum sonra bir daha.

Hak teâlâ katından, denildi: (Ya Muhammed!
Ben Sıddık'ı severim, sen de eyle muhabbet.)

Yine merak etti ki bir gün Cibril-i emin:
Sevgisi ne kadardır Resule Ebu Bekrin?

Bunu anlamak için, girdi a’ma ÅŸekline.
Oturdu Ebu Bekrin yolunun üzerine.

Hazret-i Ebu Bekir, o gün sabah erkenden,
Kıymetli elbiseler giyinip çıktı evden.

Gördü yolu üstünde oturan bir a’mayı,
Tam önünden geçerken, iÅŸitti ÅŸu duayı:

(Resulün aÅŸkı için, kim bir ÅŸey verir ise,
Hak teâlâ katında, aziz olsun o kimse.)

O Resulün ismini duyunca o a’madan,
Üstündeki cübbeyi çıkarıp verdi o an.

Hem öyle sevindi ki aldığı bu duaya,
(Bir daha söyle!) diye, rica etti a’maya.

Tekrar etti Cebrail, yaptığı bu duayı,
Bu sefer verdi ona, üstündeki ridayı.

Bir daha söyleterek, verdi pabucunu da.
Sonunda, tek gömleÄŸi kalmıştı vücudunda.

Cibril, sonra gelerek huzuruna Resulün,
Dedi ki: (Ebu Bekri, imtihan ettim bugün.

Verdi senin aÅŸkına, cümle elbisesini.
Anladım sana olan, aşırı sevgisini.)

Aldıklarını verip, dedi ki: (Ya Muhammed!
Bunları, Ebu Bekre sen tekrar iade et.)

Çağırdı Resulullah, hazret-i Ebu Bekri.
Vaziyeti anlatıp, onları verdi geri.

Lakin emir gereği, onları aldı hemen.
Sonra hediye verdi fukaraya tamamen.