Hazret-i Peygamberle, hazret-i Ebu Bekir,
Medine'ye, birlikte hicret eylemiÅŸlerdir.

Sekiz Rebiül-evvel, pazartesi gününde,
Oldular kuÅŸluk vakti, önce Kuba köyünde.

Resulullah burada, bir mescit yaptırdılar.
Ve Kuba vadisinde, ilk Cumayı kıldılar.

(Temeli, takva üzre kurulan mescit) diye,
Mazhar oldu bu mescit, bir meth-i ilahiye.

O esnada Mekke'de, Ali bin ebi Talip,
Bütün emanetlerle, Kâbe yanına gelip,

Resulün makamında, nida etti ki hemen:
(Herkes, emanetini gelsin ve alsın benden!)

Bu nidayı iÅŸiten o KureyÅŸ kâfirleri,
Gelip ondan aldılar, bir bir emanetleri.

Mekke'de kalmış olan, cümle eshab-ı kiram,
Aliyyül Mürteza'ya sığındılar o zaman.

Haber geldi Resulden hem hazret-i Ali'ye:
(Eşyalarımı alıp, Medine'ye gel!) diye

Hazret-i Peygamberden, alır almaz bu emri,
Kâfirlere, açıkça, bildirdi bu haberi.

Dedi ki: (Medine'ye gideceğim yarın ben.
Bir ÅŸey diyecekseniz, söyleyin ben gitmeden.)

MüÅŸrikler, baÅŸlarını aÅŸağı indirdiler.
Korkudan, bir kelime cevap veremediler.

Lakin hazret-i Ali, yükleyip eÅŸyaları,
Giderken, karşısına çıktı KureyÅŸ küffârı.

Dediler: (Gidemezsin, geri dön yüklerinle.
Yoksa piÅŸman olursun, cenk ederiz seninle.)

Derhal hazret-i Ali, devesinden inerek,
Yürüdü üstlerine, hiddetle kükreyerek.

O zaman korku düÅŸtü kalblerine küffârın.
Dört yana kaçışarak, oldular darmadağın.

Sonra çıktı yoluna, Mikdat adında biri.
Kılıcını çekerek, dedi: (Hemen dön geri!)

Ä°ndi yine deveden, yürüdü üzerine.
Bir hamlede yıkarak, çıktı göÄŸsü üstüne.

Velakin öldürmeyip, Ä°slam’a etti davet.
O dahi kabul edip, nasib oldu hidayet.

Sonra, yaya olarak, devam etti sefere.
Ve nihayet Kuba'da, yetiÅŸti o Servere.

Şişmiş ayaklarından, kanlar akıyordu hep.
Öyle ki, varamadı huzura bundan sebep.

Resulullah öÄŸrenip, teÅŸrif etti yanına.
Haline çok acıdı ve sarıldı boynuna.

Mübarek elleriyle, onun ayaklarını,
OkÅŸayıp, takdir etti bu fedakârlığını.

Mübarek ellerini, kaldırıp daha sonra,
Çok dualar eyledi, Aliyyül Mürteza’ya.