Küffârdan bir bahadır vardı ki (Amr) adında,
Hendek günü, küffârın içinde vardı o da.
Ali bin ebi Talip, emri ile Resulün,
O Amr'ın karşısına, yiÄŸitçe çıktı o gün.
Dedi: (Ya Amr, iÅŸittim, yemin etmiÅŸsin ki sen,
Bir KureyÅŸli, iki ÅŸey isterse eÄŸer benden,
Muhakkak birisini, ederim hemen ifa.
DoÄŸru mu, böyle bir ÅŸey söyledin mi bir defa?)
Amr cevaben dedi ki: (Evet, doÄŸru ya Ali!
Böyle bir ÅŸey demiÅŸtim, bilir cümle ahali.)
Buyurdu ki: (Bilirsin, ben dahi KureyÅŸtenim.
Benim de şimdi senden, vardır iki isteğim.
Birincisi ÅŸudur ki, iman et de ÅŸimdiden,
Kurtar ÅŸu vücudunu, cehennem ateÅŸinden.)
Amr dedi: (Bu teklifi, asla kabul edemem.
Ä°kincisi ne ise, onu söyle sen hemen.)
Hazret-i Ali dahi, buyurdu ki o vakit:
(Öyleyse sen bu cengi bırakıp, Mekke'ye git!)
Amr dedi: (Ebu Bekrin, Osman'ın ve Ömer'in,
BaÅŸlarını kesip de, öyle geri dönerim.)
Kâfirin bu sözünü, duyunca Åžah-ı merdan,
Gayretine dokunup, gadaba geldi o an.
Gürledi ki: (Ey ahmak, bu kolay mı sanırsın?
Ben izin verir miyim, onlara dokunasın.)
Amr dedi ki: (Ya Ali, dikkat eyle lafına.
Sen henüz doymamışsın, bu dünyanın tadına.
Ä°stemem, bu genç yaÅŸta öldüreyim seni ben.
Kaldırmam kılıcımı gençler için katiyen.)
O dahi kükredi ki: (Ama ben, seni bugün,
Ä°nÅŸallah öldürürüm, duasıyla Resulün.)
O, bu sözü duyunca, kan sıçradı beynine.
Derhal atından inip, saldırdı üzerine.
Çok ÅŸiddetli bir kılıç vurdu ise de, lakin,
Kalkanı parçalandı, sırf hazret-i Ali'nin.
Artık hamle sırası, gelmiÅŸti Mürteza'ya.
Zülfikârı, bir anda kaldırarak havaya,
Ä°ndirdi ÅŸimÅŸek gibi, kâfirin ensesinden.
Ayırdı bir vuruÅŸta, başını gövdesinden.
Kafası, miÄŸferiyle uçarken bir tarafa,
Kanları, oluk gibi, fışkırırdı etrafa.
En çok güvendikleri Amr'ı, hazret-i Ali,
Öldürünce, küffârın çok bozuldu morali.
GeçmiÅŸti beÅŸ müÅŸrik de, hendekten bu tarafa.
Ve hazret-i Ali'ye, saldırdılar bu defa.
Eshab da bunu görüp, oraya koÅŸuÅŸtular.
O zırhlı kâfirlerle, diÅŸe diÅŸ boÄŸuÅŸtular.
Kâfirler, o hendeÄŸi çok güçlükle aÅŸarak,
Böylece canlarını kurtardılar kaçarak.
|
