Peygamber efendimiz, gelince Medine'ye,
Çok kuvvetli baÄŸlılık husule gelsin diye,

Muhacir müminlerle, onlara yardım eden,
Ensarı, kardeş yaptı birbirlerine hemen.

Lakin hazret-i Ali, kalınca en sonraya,
Unutuldum zannedip, geldi Resulullaha.

Üzüntülü bir halde, arz eyledi halini.
Dedi: (Ya Resulallah, unuttunuz mu beni?)

Buyurdu ki: (Ya Ali, unutmadım elbette.
Sen, benim kardeÅŸimsin dünya ve ahirette.)

Ve yine Medine'ye geldiÄŸinde o Server,
Önce, hemen bir mescit yapmak arzu ettiler.

Böyle karar verince Allah’ın Sevgilisi,
Temel atıp, ilk taşı, koyuverdi kendisi.

Sonra buyurdular ki: (Sen dahi ya Eba Bekr!
Taşını, benimkinin tam yanına koyuver.)

Hazret-i Ömer'e de, ÅŸöyle buyurdular ki:
(Onunkinin yanına, koy taşını sen dahi.)

Ve yine buyurdu ki Osman ibni Affan'a:
(Sen dahi koy taşını, onunkinin yanına.)

Hazret-i Ali'ye de, buyurdu ki: (Ya Ali!
Getir, Osman'ınkinin yanına koy sen dahi.)

Bir gün de, Sahabeden müteÅŸekkil bir ordu,
Medine'den çıkarak, Bedir’e vasıl oldu.

Kâfirlerden üç kiÅŸi, önce öne çıktılar.
Üçü de, en azılı Ä°slam düÅŸmanıydılar.

Bunlar Utbe ve Åžeybe iki birader idi,
Üçüncüsü, Utbe'nin oÄŸlu olan Velid’di.

O zaman Resulullah, üç yiÄŸit sahabiye,
Ä°ÅŸaret buyurdular, öne çıksınlar diye.

Hatta isimleriyle çağırdılar tek be tek:
(Kalk ya Ali, ya Hamza, ya Ubeyde!) diyerek.

Resulün bu emriyle, bu üç büyük sahabi,
Çıktılar ileriye hemen aslanlar gibi.

Kılıçları sıyırıp, derhal ilerlediler.
Üç azılı kâfirin karşısına geçtiler.

KureyÅŸten o üç kiÅŸi, sordular: (Siz kimsiniz?
Cenk ederiz sizinle, eÄŸer dengimizseniz.)

Onlar, kendilerini tanıttılar tek be tek,
(Ben Hamza'yım, Ali'yim, Ubeyde'yim!) diyerek.

Dediler: (Åžimdi oldu, bizim dengimizsiniz.
Sizinle çarpışmayı, kabul ettik ÅŸimdi biz.)

Mücahidler, onları, imana etti davet,
Lakin onlar reddedip, etmediler icabet.

O zaman üçü birden, kılıçları çektiler.
MüÅŸriklerin üstüne, saldırıya geçtiler.

Ve Allah’ın aslanı olan hazret-i Ali,
Öldürdü bir vuruÅŸta, kâfirlerden Velid’i.