Bir gün hazret-i Ali, bir sabah namazına,
Gidiyorken, rastladı ihtiyar bir insana.

Aynı istikamette giderdi o da o an.
Lakin yavaÅŸ giderdi, çok yaÅŸlı olduÄŸundan.

Ali bin ebi Talip, cemaate yetiÅŸmek,
DüÅŸüncesiyle onu, istedi geçip gitmek.

Velakin hürmet edip, onun ak sakalına,
Önüne geçemeyip, takıldı arkasına.

Ä°htiyarın ardından, yavaÅŸça yürüyerek,
Geldiler bu ÅŸekilde, mescidin önüne dek.

Sonra hazret-i Ali, mescide girdi, fakat,
Devam etti yoluna, oradan o yaşlı zat.

Ali bin ebi Talip, anladı ki bu sefer,
O kiÅŸi mümin deÄŸil, hıristiyanmış meÄŸer.

Velhasıl içeriye tam girdiÄŸi saatte,
Gördü ki, hep rükua eÄŸilmiÅŸ cemaat de.

GüneÅŸin doÄŸmasına, kalmıştı az bir zaman.
Aceleyle son safta, imama uydu o an.

Resulullah, rükuda bir müddet beklediler.
Sahabe-i kiram da, bunu merak ettiler.

Namaz bittikten sonra, sordular: (Efendim, siz,
Ä°lk rükua gidince, niçin çok beklediniz?)

Buyurdu ki: (Rükudan doÄŸrulacağım zaman,
Süratle geldi Cibril, Sidret-ül münteha'dan.

Eli ile başıma, kanadıyla arkama,
Bastırıp, mani oldu o rükudan kalkmama.

Bir müddet öyle kalıp, bıraktı sonra beni.
Ben dahi anlamadım, bu işin sebebini.)

O sırada, Allah’ın emri ile Cebrail,
Sevgili Peygamberin yanına oldu nazil.

Dedi: Ya Resulallah, emriyle Rabbimizin,
Geldim ki, bildireyim hikmetini bu iÅŸin.

Sen, birinci rükudan tam kalkacaktın, fakat,
Bana, Hak teâlâdan eriÅŸti bir talimat.

Buyurdu ki: (Acele, Habibime git ÅŸu an.
Ve sırtına bastır ki, kalkmasın o rükudan.

Zira Ali kulum da, namaza gelmektedir.
Bir yaÅŸlının peÅŸinden, yavaÅŸ yürümektedir.

Çünkü o ihtiyarın, hayâ edip yaşından,
Önüne geçemeyip, yürüyor arkasından.

Habibimin sırtını git tut ki, doğrulmasın.
Ali de, cemaate yetişip, sevap alsın.

Ben de bu emir ile, yetiştim yanınıza.
Ve hemen kanadımla, bastırdım sırtınıza.)

Peygamber efendimiz, çok hayret eylediler.
Ve ondan duyduÄŸunu, eshaba naklettiler.

Aliyyül Mürteza’nın, Hak teâlâ indinde,
Kıymeti, daha iyi anlaşıldı o günde.