Bir gün hazret-i Ömer, emredip askerine,
Gazaya göndermiÅŸti kâfirler üzerine.

SavaÅŸa gidenlerin evlad-ü iyalini,
Yoklayıp, sordururdu onların ahvalini.

Dolaşırdı kendi de, her gece bir vardiye,
Yardıma muhtaç olan bir kimse var mı diye.

Yine böyle gezerken ÅŸehirde geceleyin,
Bazı sesler iÅŸitti, içinden bir hanenin.

Dinledi: Diyordu ki bir fakir kadıncağız:
(Erim gitti gazaya, biz şimdi ne yaparız?

Aç ve susuz olarak bıraktı evde bizi.
Biliyor mu Halife acep bu halimizi?)

Bunu duyup, oradan gitti hemen evine,
Bir çuval un sırtlayıp, o eve geldi yine.

Kapısını çalarak, dedi ki: (Bunu alın.
Bir ihtiyaç olursa, doÄŸruca bana varın.)

Dertli kadın, çok memnun oldu bu hediyeden.
Ve hatta mahcub oldu kendisi Halifeden.

Yine hazret-i Ömer, halifelik devrinde,
Fakirdi, pek parası bulunmazdı elinde.

Hatta bir bayram idi, o zaman çoÄŸu eshab,
Almıştı çocuÄŸuna bayramlık yeni eshab,

Hazret-i Ömer’in de oÄŸlu gelip yanına,
Dedi ki: (Babacığım, bir elbise al bana.)

Lakin onu alacak parası yoktu onun.
Durumu söyleyince, çocuk çok oldu mahzun.

Sair arkadaÅŸları sevinçliydi o ara,
Zira yeni elbise alınmıştı onlara.

Memnunken her bir çocuk bu elbiselerinden,
Yamalıydı onunki, hem de birkaç yerinden.

Onlar bunu fark edip, yanına toplandılar.
Kendisini alay ve istihzaya aldılar.

Üzülüp, geldi çocuk babasının yanına,
Durumu, aÄŸlayarak söyledi tekrar ona.

Hazret-i Ömer dahi üzüldüyse de, ancak,
Yoktu o gün parası, bir elbise alacak.

Çağırdı huzuruna beyt-ül-mal memurunu.
Anlattı kendisine, çocuÄŸun durumunu.

Buyurdu: (Gelecek ay maaşıma mahsuben,
Biraz avans olarak para istiyorum ben.)

Bu teklif karşısında, düÅŸündü memur biraz.
VeremiyeceÄŸini ÅŸöylece eyledi arz:

Dedi ki: (Mazur görün bu hususta beni siz,
Zira gelmez yerine sizin bu isteÄŸiniz.

Çünkü yoktur hakkınız o maaÅŸtan almaya,
Var mı bir senediniz, otuz gün yaÅŸamaya?)

Hak verdi memurun bu haklı sözlerine.
Üzüldü, piÅŸman oldu avans istediÄŸine.