Ä°dris aleyhisselam, göke çıktıktan sonra,
Ä°nsanlar yoldan çıkıp, tapındılar putlara.

Hak teâlâ bu kavme, gönderdi Nuh Nebi’yi.
O gelip, insanları hak yola davet etti.

Babası, çok asil bir zattı Lamek adında.
Resulullahın Nuru parlıyordu alnında.

Annesi de Kaynuş nam bir hanımdı, pek afif.
Nuh Nebi, bu hanımdan dünyaya etti teÅŸrif.

Lakin Dermesil adlı, var idi ki bir sultan,
İmanı olanlara, vermezdi asla eman.

Zalim ve kâfir olup, tapıyordu putlara.
Sebepsiz zulmederdi, imanı olanlara.

Vakta ki Nuh Nebi’ye, hamil oldu annesi,
Başladı bu hususta, korku ve endişesi.

OÄŸluna gelir diye, ondan zarar ve afet,
Gizli doÄŸum yapmayı düÅŸündü en nihayet.

DoÄŸum vakti gelince, çıkarak hanesinden,
Gitti bir maÄŸaraya, kimseye görünmeden.

Gizlice maÄŸaraya gelip oldu mülaki.
Doğum, bu ıssız yerde, yalnızken oldu vaki.

Sonra bu yavrusunu, bırakıp mağaraya.
Dönerken, hüzünlenip, baÅŸladı aÄŸlamaya.

Ä°çli gözyaÅŸlarıyla, “Vah oÄŸlum!” diyerekten,
Ağlarken, konuşmaya başladı oğlu birden.

Dedi ki: (AnneciÄŸim, hiç üzülme, rahat et.
Beni yoktan yaratan, hıfz eder yine elbet.)

Bir miktar ferahladı, o bunu işitince.
Velakin muhabbeti fazlalaştı iyice.

Yavrusunu bırakıp ıssız bir mağaraya,
ayrılmak, ne de büyük acıydı bir anaya.

Lakin selametini düÅŸünerek oÄŸlunun,
Buna sabır gösterip, takdire eÄŸdi boyun.

Onu, Hak teâlâya emanet eyliyerek,
Ayrılıp gitti eve, gözyaÅŸları dökerek.

O günden sonra kırk gün geçmiÅŸti ki aradan,
Melekler, onu gelip, aldılar mağaradan.

Getirip, annesine verdiler saÄŸ ve salim.
Çok sevinip dedi ki: (Çok ÅŸükür sana Rabbim.)

Annesinin yanında büyüdü tamamiyle.
O, hazret-i Âdeme benzerdi her haliyle.

GençliÄŸinde, çobanlık yapmış idi bir miktar.
Biraz da ticaretle olmuÅŸtu alakadar.

Kavmi ise, tamamen çıkmıştı doÄŸru yoldan.
Büsbütün gafildiler Allahü teâlâdan.

Zulüm ve ahlaksızlık, fitne, fesat, zorbalık,
Küfür karanlığıyla, kararmıştı ortalık.

Kendi elleri ile, taÅŸlardan put yaparak,
Ä°badet ederlerdi, ona ilah olarak.

Vakta ki Nuh peygamber, yaşı tam oldu elli,
Gönderdi kendisine, Rabbimiz Cebrail'i.

Cebrail, bu emirle geldi Nuh'un yanına.
O, selamını alıp, (Kimsiniz?) dedi ona,

Cevabında dedi ki: (Ey Nuh, ben Cebrail'im.
Allahü teâlâdan, sana selam getirdim.

Seni, peygamber yaptı kavmine cenâb-ı Hak.
Dermesil ve kavmine, git peygamber olarak.

Allah’ın birliÄŸine, onları eyle davet.
Puta deÄŸil, Allah’a eylesinler ibadet.)